بهبود ناگویی هیجانی بیماران وابسته به مواد افیونی: اثربخشی درمان شناختی رفتاری

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان شناختی، رفتاری در بهبود ناگویی هیجانی بیماران وابسته به مواد افیونی بود . طرح پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با روش پیش آزمون، پس آزمون با یک گروه کنترل بود. از بین کلیه بیماران وابسته به مواد افیونی در مرکز درمان سوء مصرف مواد مروارید در شهر تهران تعداد 50 بیمار به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و پرسشنامه ناگویی هیجانی تورنتو را تکمیل کردند. سپس 36 بیماری که ناگویی هیجانی بیشتری داشتند به عنوان نمونه انتخاب و به صورت تصادفی در گروه 18 نفری آزمایش و گواه قرار داده شدند. برای گروه آزمایش، آموزش شناختی رفتاری در 10 جلسه 90 دقیقهای و به صورت هفتگی برگزار شد. سپس از دوگروه پس آزمون گرفته و پرسشنامه باورهای غیرمنطقی مجددا بر روی آنان اجرا شد. نتایج آزمون تحلیل کوواریانس نشان داد که درمان شناختی رفتاری موجب بهبود ناگویی هیجانی بیماران وابسته به مواد افیونی شده است. یافته های این پژوهش میتوانند کاربردهای بالینی در پیشگیری و بهبود ناگویی هیجانی بیماران وابسته به مواد افیونی داشته باشند.

Keywords:

درمان شناختی-رفتاری , ناگویی هیجانی , وابستگی به مواد افیونی