آمایش اراضی کشاورزی بخشی از دشت میاندوآب برای دو محصول استراتژیک گندم وچغندرقند

آمایش سرزمین برای استفاده بهینه از آن بسیار ضروری است. در این راستا زراعت دیم و نیمه آبی به عنوان مهمترین نوع کاربری در مناطق خشک و نیمه خشک مورد توجه کارشناسان آمایش سرزمین می باشد. با این حال استفاده بیرویه و تخریب اراضی ضرورت بهره برداری بهینه از اراضی را اجتناب ناپذیر می سازد. بنابراین ارزیابی، برنامه ریزی و مدیریت اراضی، برای نیل به توسعه پایدار ضروری است. در این راستا سامانه تصمیم گیری میکرولیز، به منظور پشتیبانی از تصمیم گیری برای نوع و تناسب کشت میتواند کارساز باشد. هدف از این مطالعه، آمایش بخشی از اراضی کشاورزی دشت میاندوآب برای برخی از محصولات استراتژیک (گندم و چغندرقند) میباشد. برای نیل به اهداف، داده های مزرعه ای و آزمایشگاهی از 11 واحد اراضی اخذ و بهترتیب محدودیتهای زیستاقلیمی، کلاس قابلیت، ارزیابی تناسب اراضی برای محصولات مورد مطالعه (گندم و چغندرقند) توسط مدلهای مربوطه تعیین شد. براساس مدل Terraza کشت دیم چغندرقند با کاهش 60 درصدی و کشت گندم با کاهش 20 درصدی محصول امکانپذیر میباشد که با رعایت کردن نکات آبیاری به موقع در فصول رشد میتواند رفع محدودیت نماید. بر اساس مدل سرواتانا همه واحدها محدودیت بیواقلیمی و برخی محدودیت خاک براساس مدل سرواتانا داشتند. مدل آلماگرا نیز نشان داد که 4 واحد اراضی بدون محدودیت و بقیه واحدها دارای محدودیت متوسط بودند.

Keywords:

آمایش سرزمین , تناسب اراضی , تولید پتانسیل , میکرولیز