معماری هوشمند و سازه های سبز

معماری به عنوان یک حرفه علمی- هنری همواره پوشش دهنده بخشی از نیازهای زیستی انسان بوده است. بعد از مدرنیته و وارد شدن به عصر صنعتی، ساختمان های عمومی که در مقیاس شهری و ملی از جنبه های مختلف سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و هنری کاربرد داشته اند، آنچنان که باید کیفیت لازم را نداشته و از توانایی برقراری ارتباط مناسبی با مخاطبان خود برخوردار نبوده اند. در در واقع در این دوره بناهایی ایجاد شده اند که نه تنها الگوی نامناسبی جهت حفظ و نگهداری منابع هستند بلکه ارزش دیداری چندانی نیز ندارند، زیرا در فرایند طراحی و شکل گیری آنها، از ابتدا تفکر نگرش های تکنولوژیک صرف با نگاه خشک و بی روح معماری مدرن بر آنها مستولی شده است که این ناشی از ضعف مبانی نظری معماری هوشمند جهت طراحی و ایجاد بناهای شهری است. با توجه به اینکه بیشتر بناهای بزرگ مقیاس شهری و ملی الگوهای ساختمانی جامعه هستند، از این رو باید دارای کیفیت معماری لازم باشند در نتیجه برای برون رفت از این مشکل، جامعه نیازمند الگوهای جدید و راستین در معماری است. بی شک تبیین مبانی نظری مناسب پیرامون این موضوع، گام اول و راهبردی محسوب می شود که برای نیل به این مقصود پروژه حاضر در قالب یک تحقیق علمی به روش توصیفی-تحلیلی بر پایه مطالعات اسنادی و کتابخانه ای انجام گرفته است. در این روند وجه آموزنده بودن طبیعت، سازواره های طبیعی و خواص آنها به جهت کاربرد در فضاها و کم و کیف آنها مورد مطالعه و بررسی قرار گرفته و در این راستا، به ارتباط متقابل انسان، طبیعت، معماری و تکنولوژی پرداخته شده است. همچنین در رابطه با بهره گیری از طبیعت و حفظ آن بررسی هایی انجام گرفته است که در نتیجه منجربه ساخت سازه های سبز و معماری تکنولوژیک می شود.

Keywords:

معماری , هوشمند , سازه , سبز , تکنولوژی