نقش توبه درجرایم حدودی و تعزیری ازمنظر فقه و قانون مجازات اسلامی مصوب 1392

توبه یکی از عوامل بازگشت به سوی خدا است که علاوه بر آثار اخروی در مواردی موجب سقوط مجازاتها میشود.قانون مجازات اسلامی 1392 در یک رویکرد تحسین برانگیز و در تبعیت از منابع شرعی، تاسیس توبه را به عنوان یکی از قواعد حقوق جزای عمومی مطرح کرده است . مشهور فقهای امامیه توبه قبل از دستگیری و اثبات جرم و حتی بعد از اقرار را موجب سقوط مجازات میدانند لیکن اگر جرم با شهادت شهود ثابت شده باشد آن را بیاثر میدانند. قانونگذار ما هم در این موضوع ازنظر مشهور فقهای امامیه پیروی نموده است و توبه صرفا موجب سقوط مجازاتهایی است که جنبه حق الهی محض دارند و در حق الناس فاقد اثر است به همین جهت در مجازات قذف و محاربه بعد از اثبات و تسلط بر مجرم از موجبات تخفیف و سقوط مجازات نمیباشد. نوآوری قانونگذار در تفکیک جرایم تعزیری به اعتبار درجات شدت و ضعف مجازات و پذیرش تاثیر توبه تنها در جرایم خفیف نیز فاقد مبانی موجه و موجب بهم ریختگی موازین حقوقی بوده و مخالف ضوابط شرعی است . علاوه براینکه قانونگذار در قانون تعزیرات مصوب 1375 در بعضی از جرایم علیه امنیت و آسایش عمومی توبه را موجب سقوط مجازات دانسته است که این امر هم مورد ایراد است که قانونگذار در جرایم تعزیری دو شیوه متفاوت را در پیش گرفته است. برای احراز توبه در نزد قاضی شیوه خاصی در قانون پیش بینی نگردیده است و از این جهت از نظام آزاد ادله و اقناع وجدانی پیروی مینماید

Keywords:

قانون , توبه , حدود , تعزیرات , سقوط مجازات