ارزیابی توانمندسازی ذی نفعان در فرآیند برنامه ریزی روستایی و اثرات آن در پایداری روستاها مورد مطالعه: روستاهای جنوب کلانشهر تهران

با نگاهی به وضعیت موجود روستاهای کشور که هرروزه بر نیازهای آنان و به تبع بر مشکلات و آسیب های اجتماعی، افزوده می گردد، درمی یابیم که توجه به منابع انسانی جامعه و پتانسیل آن ها جهت مشارکت و همراهی در برنامه ریزی ها و اجرا در راستای توسعه پایدار بیش ازپیش ضروری است. هدف تحقیق حاضر ارزیابی توانمندسازی ذی نفعان در فرآیند برنامه ریزی روستایی و همچنین اثراتی که توجه به فرآیند توانمندسازی در پایداری روستاها خواهد داشت می باشد. به لحاظ روش این پژوهش توصیفی تحلیلی و از بعد گستره موردی می باشد. یافته های تحقیق نشان داد رویکرد حاکم بر برنامه ریزی روستایی به گونه ای عمل کرده است که شاخص های توانمندسازی در فرایند برنامه ریزی روستایی از جمله (آموزش و آگاهی بخشی، دانش و مهارت و توسعه منابع انسانی، شفاف سازی، شایستگی، معنی داری، خود تعیینی، اعتماد و اطمینان، همدلی و پاسخگویی، تاثیر و اثربخشی نهادگرایی و تشکل سازی، مشارکت، یکپارچگی فعالیت ها و سازگاری بین آن ها و تنظیم روابط میان عناصر قدرت) از حد متوسط پایین تر می باشند. همچنین نتایج آزمون های همبستگی اسپیرمن و کندال تایوبی گویای وجود رابطه معنی داری بیین توانمندسازی ذی نفعان و پایداری روستاهای ناحیه مورد ممالعه دارد. به طوری که با ارتقای توانمندسازی روستاییان در فرآیند برنامه ریزی روستایی بستر کارآفرینی و اشتغال پایدار فراهم می گردد و زمینه ای برای پایداری محیط های روستایی ایجاد می شود.

ارزیابی توانمندسازی ذی نفعان در فرآیند برنامه ریزی روستایی و اثرات آن در پایداری روستاها مورد مطالعه: روستاهای جنوب کلانشهر تهران Keywords:

توانمندسازی , رویکرد عقلایی گرایی فن محور , برنامه ریزی روستایی , پایداری سکونتگاه های روستایی