حاشیه نشینی و اسکان غیررسمی خطری در برابر مسکن پایدار (نمونه موردی: محله نودره مشهد)

رویش خود جوش و بدون برنامه فضاهای حاشیه شهر موجب رشد و گسترش ناموزون شهر و به وجود آمدن مسایل زیست محیطی، اجتماعی و اقتصادی از قبیل: سیمای نامطلوب شهر، اعتیاد به مواد مخدر، گسترش مرکز فساد اخلاقی و در نهایت ناپایداری شهری شده است. سوال اساسی این است که چگونه می توانیم با وجود ناپایداری اسکان های غیر رسمی آنها را به سوی توسعه پایدار شهر هدایت کنیم با تداوم توسعه شهرها در آینده، پیش بینی ها حاکی از افزایش هرچه بیشتر تخریب ها و آلودگی های زیست محیطی در شهرها و مناطق شهری است. به دنبال این تحولات و نگرانی ها ،امروزه نظریه توسعه پایدار که پیدایش آن به دهه های پایانی قرن بیستم باز می گردد بیش از پیش قوت گرفته است. در این میان با توجه به نقش پر رنگ شهرها و بافتهای فرسوده در پیدایش ناپایداری های کنونی، نظریه توسعه پایدار شهری از اهمیتی فراوان برخوردار گشته است. با توجه به اثرات گسترده مسکن بر محیط های شهری، در راستای تحقق اهداف توسعه پایدار شهری بخش مسکن نقش بسیار مهمی برعهده دارد، مسکن بخش بسیار بزرگی از کاربری های شهری را به خود اختصاص داده است، همچنین مصرف کننده بخش زیادی از انرژی و منابع وارد شده به شهرها نیز می باشد. علاوه بر این، بخش مسکن از نظر اجتماعی و اقتصادی نیز نقش بسیار مهمی در شهرها دارد. بر این اساس پایداری مسکن گامی مهم در دستیابی به توسعه پایدار شهری قلمداد می شود. در این مقاله سعی بر آن است که با بررسی حاشیه نشینی در بافتهای فرسوده به عنوان چالشی فراروی مسکن پایدار ،علل، مکانیسم و پیامدهای حاشیه نشینی در شهر مورد بررسی قرار گرفته است که توسط تحیلیل نقشه های gis در نهایت به راهکارهایی برای مقابله با آسیب های ناشی از پیامدهای سکونت در اسکانهای غیررسمی و حاشیه پرداخته شده است.

Keywords:

اسکان غیر رسمی , حاشیه نشینی , بافت فرسوده , شهرنشینی , مسکن پایدار