مدیریت بحران مناطق ساحلی در اثر توفان های حاره ای

بیشتر کشورهای اطراف شمال اقیانوس هند در معرض خطرات ناشی از توفان های استوایی قرار دارند. توفان گنو که در اوایل ژوینسال 2007 در دریای عرب رخ داد قوی ترین توفان ثبت شده در دریای عرب بوده که باعث به وجود آمدن خسارت در بخش هایی ازنواحی جنوبی ایران گردید. به همین دلیل مدلسازی و بررسی آب گرفتگی ناشی از توفان در مناطق ساحلی به منظور حفاظت از اینمناطق و کاهش خسارت ها ضروری می باشد.در این مقاله آب گرفتگی نواحی ساحلی شهر کنارک با استفاده از مدل هیدرودینامیک GETM بر اثر توفان گنو و 9 سناریو (4 سناریوتاریخی و 5 مسیر فرضی) مدلسازی و بررسی شده است. نتایج حاصل از مدلسازی آب گرفتگی نشان می دهد که حداکثر تراز کلسطح آب عامل مهم در شناسایی نقاط ساحلی در معرض خطر آب گرفتگی است. بعلاوه بیشترین اب گرفتگی شهر کنارک در اثر وقوع توفان تاریخی سال 1898 که بیشترین تراز سطح آب را تولید نموده است، بوده است. بطوریکه باعث آب گرفتگی مناطق ساحلی شهر کنارک به مساحت 8 کیلومتر مربع شده است. لذا استفاده از نقشه های پیش بینی حدود آب گرفتگی در برنامه های مدیریت بحران به منظور حداقل سازی خسارت ها و حفاظت از این مناطق مفید خواهد بود.

Keywords:

توفان , آبگرفتگی , کنارک , مدلسازی , گنو