برنامه ریزی و کاهش آسیب پذیری زلزله در شهرها (نمونه موردی شهر تبریز)

بررسی میزان آسیب پذیری یکی از مهمترین چالش های پیش رو شهرهای بزرگ در ایران است. حساسیت این موضوع زمانی که شهر علاوه برفرسودگی و وجود مناطق حاشیه نشین، در معرض بلایای طبیعی همچون زلزله باشد دوچندان میگردد .قرار گیری مناطق مختلف ایران بر روی نوار زلزله خی، آسیب پذیری بالای بنا های احداثی وکمبود زیرساختهای لازم برای عملیلاتی کردن صحیح مدیریت بحران سبب شده که آسیب پذیری در مناطق شهری و روستایی بسیار بالا ارزیابی شود .آنچه از زلزله یک فاجعه میسازد عدم آمادگی به منظور مقابله با آن و پیشگیری از عواقب زیان باری است که به بار می آورد. در این پژوهش روش از نوع تحلیلی – توصیفی بوده و ابزار گردآوری اطلاعات نیز میدانی و کتابخانه ای می باشد.شاخص های مورد مطالعه لرزه خیزی شهر، اثر گسل بر مراکز شهری و تاسیسات شهری، نقش برنامه ریزی در کاهش آسیب پذیری زلزله می باشد .در شهر تبریزوجود تنوع بافت های شهری، نزدیکی به خطوط گسل و عدم توجه و بازنگری دقیق آن، آسیب پذیری این گونه بافت ها را در کنار بافت های حاشیه نشین تشدید می کند.

Keywords:

آسیب پذیری , بافت شهری , زلزله , گسل