بررسی مدیریت آسیب های احتمالی تغییر کاربری در بافت های فرسوده (نمونه موردی: منطقه 12 شهرداری تهران)

شهرها به عنوان یکی از سکونتگاه های بشری در طول زمان به وجود آمده، رشد کرده و دگرگون شده و دوران جوانی و پیری را تجربه کرده اند. آثار به جا مانده از گذشته شهرها، به صورت بافت تاریخی، بافت قدیم و بافت فرسوده ظاهر میشوند. مجموعه خصوصیات کالبدی بافت تاریخی یادشده در شهرهای کشور متاثر از مجموعه ای از عوامل گوناگون محیطی، اجتماعی و اقتصادی است که هر یک با شدت و ضعفی متفاوت از این عوامل تاثیر می پذیرند ، از این رو بافت فرسوده، یکی از معضلات بغرنج شهری است و مسیولان و دست اندرکاران شهرها سعی در نوسازی آن دارند، تا ضمن جلوگیری از پدید آمدن معضلات شهری، فضای لازم برای سکونت شهروندان نیز فراهم گردد. منطقه 12 شهرداری تهران را می توان نمونه ای از مناطق نام برد که در کنار بافت کهن و بافت جدید درحال گسترش، بافت فرسوده ای دارد که باید برای نوسازی و مدیریت آن اقدام کرد. روش کلی تحقیق حاضر، توصیفی-تحلیلی بوده که در قالب رویکرد تجزیه و تحلیل سیستمی انجام گرفته و با توجه به اهداف تحقیق، ضمن مروری بر تحقیقات انجام گرفته در زمینه موضوع مورد مطالعه، از مطالعات میدانی نیز در این رابطه مانند مصاحبه، پرسشنامه و...استفاده شده است و درنهایت تجزیه و تحلیل داده ها از طریق Spssو Excel و برای آزمون و تعیین مولفه های موثر در زمینه مدیریت آسیب های ناشی از تغییر کاربری در بافت های فرسوده از تحلیل عاملی اکتشافی استفاده گردیده، همچنین به منظور بررسی وضعیت مولفه ها و نیز پیش بینی مولفه ها از آزمون ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون خطی استفاده شده است. نتایج مطالعه نشان می دهد که بین ساماندهی کاربری های ناسازگار با سازماندهی بافت های فرسوده رابطه معناداری به صورت مثبت و مستقیم وجود دارد و مقدار ضریب تبیین نشان می دهد که ساماندهی کاربری های ناسازگار در سازماندهی بافت های فرسوده به میزان 29/1 درصد نقش دارد. لذا می توان چنین استنباط کرد که ساماندهی کاربری های ناسازگار بر سازماندهی بافت های فرسوده در منطقه مورد مطالعه تاثیر دارد.

Keywords:

آسیب , مدیریت , تغییرکاربری , بافت فرسوده