جایگاه معماری سنتی در تحقق توسعه پایدار و عمران شهری

امروزه بافت عموم شهرها و ساختمانهای کشور مغایر با مبانی فرهنگی جامعه است. این مغایرت سبب نوعی تضاد میان فرم های شهری وفرایندهای اجتماعی گشته، فرم های شهری مدرنی که برخواسته از تفکرات پوزیتیویستی بوده و در تقابل با فرایندها و ساختارهای اسلامی نوعی تضاد را با خود به همراه دارد. این تضاد ساختاری سبب گردیده تا فرم های ایجاد شده توسط طراحان نه تنها کارایی و عملکرد مطلوب خود را نداشته که فرایندهای اجتماعی و الگوهای رفتاری درون این فرم های شهری نیز مجالی برای نقش آفرینی در شهر پیدا ننمایند. این مقاله با روش توصیفی با بازنگری بنیادی فرم های به جای مانده از معماری سنتی، سعی دارد به کشف فرایندها و اصولی که خالق این فرم ها بوده اند نایل گردد. جستجو در گذشته با هدف یافتن نکات ارزشمند و مثبت آثار گذشته و کسب تجربه از آن راهکاری است برای برون رفت هنر و معماری از بحران پیش روی. امید است با کشف این اصول بتوان پیام معماری اسلامی را به معماران این عصر انتقال داد . در پایان بر این باوریم که انتقال اصول معماری اسلامی در معماری امروز به ما این امکان را خواهد داد تا با استفاده از تکنولوژی ها ومقدورات زمان حال، بتوان اصول معماری اسلامی را بازخوانی نمود. .

Keywords:

معماری اسلامی , شهر اسلامی , هنر اسلامی , معرفت شناسی دینی , فرم