مقایسه یادگیری خودتنظیمی دانش اموزان در خانواده های طلاق و عادی

طلاق یکی از آسیب های بزرگ اجتماعی است و اثرات منفی روی فرزندان به خصوص نوجوانان می گذارد. یادگیری خودتنظیمی، تواناییدانش آموزان برای درک و کنترل یادگیری شان می باشد که برای موفقیت در مواد درسی بسیار مهم است و آن ها را بهیادگیرندگانی اثربخش و کارامد تبدیل می کند. روش پژوهش باتوجه به هدف کاربردی وباتوجه به شیوه اجرا توصیفی و از نوع علیمقایسه ای بود. برای ارزیابی متغیرها از پرسشنامه راهبردهای یادگیری خودتنظیمی پینتریچ ودی گروت (1990)،ستفاده شد. جامعهآماری کلیه دانش آموزان مدارس دولتی دخترانه متوسطه اول پایه های (هفتم تا نهم) منطقه 1 تهران که در سال تحصیلی 95-96مشغول به تحصیل بودند. روش نمونه گیری تصادفی ساده و با استفاده از جدول کرجسی و مورگان انجام شد. تعداد نمونه 210 نفر بودند(105 نفر دانش آموز دارای والدین مطلقه و 105 نفر دانش آموز دارای والدین عادی). برای توصیف داده ها از فراوانی، درصد فراوانی، میانگین وانحراف معیار و برای امار استنباطی از آزمون تحلیل واریانس یک راهه استفاده شد.نتایج نشان دادند که بین یادگیریخودتنظیمی دانش آموزان در خانواده های طلاق و عادی تفاوت معنی داری وجود داشت.

Keywords:

یادگیری خودتنظیمی , طلاق