بررسی اثر هسپرتین و نانوکریستال هسپرتین بر اختلالات حافظه و یادگیری القاء شده با 6 هیدروکسی دوپامین در هیپوکامپ مدل حیوانی پارکینسونی

پارکینسون از شایع ترین بیماری های عصبی می باشد که موجب کاهش حافظه و ناتوانی در بازیابی اطلاعات از حافظه بلند مدت می گردد. هسپرتین فلاونویید است که به مقدار فراوان در میوه های خانواده مرکبات وجود دارد. هدف از این مطالعه بررسی اثرات هسپرتین و نانوکریستال آن بر اختلالات حافظه در مدل حیوانی پارکینسونی می باشد. در این مطالعه 49 سر موش صحرایی نر به 7 گروه کنترل، شاهد، آسیب دیده و چهار گروه تیمار شده تقسیم شدند. تمامی گروه ها به جز کنترل و شاهد ، 6-هیدروکسی دوپامین را به صورت تزریق درون استریاتومی دریافت نمودند. در ادامه گروه های کنترل و شم آب مقطر و گروه های آسیبدیده دوز 5 و 01 ( میلی گرم بر کیلوگرم ) هسپرتین و نانوکریستال آن را، به مدت چهار هفته، روزانه به صورت گاواژ دریافت کردند. تست چرخشی ناشی از تزریق آپومورفین و شناسایی شیء جدید حیوانات در هفته سوم بعد از تزریق سم صورت گرفت. نتایج نشان داد، تیمار با غلظت های 5 و 10 هسپرتین و نانوکریستال آن موجب افزایش معنی دار شاخص شناسایی شیء جدید گردید. نانوکریستال هسپرتین با اثر حفاظتی و آنتی اکسیدانی خود احتمالا می تواند به میزان قابل توجهی سبب کاهش استرس اکسیداتیو و اختلالات حافظه و یادگیری در مدل حیوانی پارکینسونی گردد.

Keywords:

, 6- هیدروکسی دوپامین (OHDA-6 ) , هسپرتین , نانوکریستال هسپرتین , آپومورفین , آزمون شناسایی شیء جدید