بررسی علل پرخاشگری در کودکان

پرخاشگری نوعی اختلال سلوکی که با اخم کردن، طفره رفتن، سماجت کردن و تخطی از قانون و مقررات وخشونت مستقیم و یا غیر مستقیم دیده می شود. در بین پسران این عارضه بیشتر از دختران ودر خانواده های کهاختلال های تشخیص ضد اجتماعی یا مسایل الکلی یا مواد مخدر در پدر و مادر یا در هر دو وجود دارد بیشتر ملاحظهمی شود. کودکان ونوجوانان پرخاشگر قوانین مهم را یا از طریق فرار از آموزشگاه، استفاذه از مواد مخدر یا اغلباوقات با همکلاسی ها، خواهر و برادرهای خود نزاع می کنند به دستور معلمان و والدین خود گردن نمی نهند، دیدهمی شود. وقتی سخن از این به میان می آید که بخش عمده ای از خشونت و شیوه بروز آن آموختنی است، بدینمعنا نیست که مقصر اصلی در پرورش کودکان خشونت گرا والدین آنها هستند. اما اگر والدین رفتار تهاجمی وپرخاشگرانه داشته باشند فرزندانشان نیز این نوع رفتار را از آن ها خواهند آموخت و الگوی رفتاری پدر و مادر راتکرار می کنند. با اینکه نقش تربیتی والدین اهمیت بسیار زیادی در آموختن شیوه های برخورد با خشم و پرخاشگریدارد، اما ممکن است برخی از کودکان تحت تاثیر فیلم های سینمایی، بازی های کامپیوتری و کتاب هایی با محتوایخشونت گرایی رفتارهای پرخاشگرانه و تهاجمی از خود نشان دهند. تحقیقات و آمار نشان می دهد که در مواردزیادی خشم افراد، نسبت به اشخاصی است که بیشتر مورد علاقه و توجه شخص هستند. این افراد بیشتر از اعضایخانواده، دوستان و آشنایان نزدیک تشکیل شده اند و افراد غریبه و ناآشنا معمولا بخش کوچکی از محرک هایی رانشان می دهند که فرد را خشمگین می کند. با توجه به اینکه خشم، معمولا نسبت به دوستان و نزدیکانی که بیشترمورد علاقه هستند تجربه می شود، در می یابیم که علت خشم به دلیل ناکامی ها، نیازها و خواسته های فرد که توسطنزدیکان پاسخ داده نشده است، می باشد.

بررسی علل پرخاشگری در کودکان Keywords:

پرخاشگری , والدین , کودک , اخم کردن , سماجت