مداخله بشر دوستانه، از ممنوعیت تا ضرورت

مداخله بشردوستانه از مفاهیمی است که با وجود دارا بودن سابقه ای حدودا 100 ساله در ادبیات حقوق بین الملل، تنها در یک دهه اخیر مورد توجه مجامع بین المللی از آن جمله محافل علمی و حقوقی جهان قرار گرفته است و دلیل آن، گسترش توجه به حقوق بنیادین بشر از یک طرف و گسترش نقض شدید همان حقوق از طرف دیگر بوده است. توجه به آن حقوق از جانب سازمان های بین المللی مدافع حقوق بشر افکار عمومی بین المللی و نقض آن توسط رژیم های خودکامه یا گروه های شورشی صورت پذیرفته است. رویکرد جدید به مفهوم مداخله بشردوستانه در دو سطح به موازات یکدیگر رشد نموده است. در یک سطح و در چارچوب ملل متحد و منشور آن، شورای امنیت موارد نقض شدید حقوق بنیادین بشر را تهدیدی علیه صلح قلمداد نمود و در برابر آن وارد عمل گردیده است که در این صورت اقدام شما حساسیت زیادی را برنینگیخته است زیرا باور همگان بر مجاز بودن شورا به چنین اقدامی است. اما در سطح دیگر مخارج سیستم منشور و سازمان ملل متحد نیز اقداماتی اغلب از طرف سازمان های منطقه ای با همان اهداف صورت گرفته است که تایید پاره ای از اعضای جامعه بین المللی و اعتقاد پاره ای دیگر را به همراه داشته است با وجود این به دلیل ضرورت برخورد با موارد نقض گسترده حقوق بشر از یک طرف و نقص سیستم امنیت دسته جمعی ملل متحد که امکان پاسخ گویی را در مواردی از آن سلب می کند از طرف دیگر باعث گردیده که هم اکثریت کشورهای عضو جامعه بین المللی به هم افکار عمومی بین المللی به همراه بخش گسترده ای از حقوق دانان بر اساس امکان مداخله نظامی خارج از چارچوب نظام ملل متحد را به هدف جلوگیری از نقض شدید و گسترده حقوق بشر و بشردوستانه پذیرا گردند اگرچه این اقدام با مفهوم عدم توسل به زور مندرج در ماده(4)2 منشور ملل متحد در تعارض باشد زیرا باور عمومی امروزه بر این است که قاعده آمره عدم توسل به زور و تهدید به آن نباید و نمی تواند مستمسکی برای نقض فاحش حقوق بنیادین بشر (قاعده آمره ای دیگر ) باشد.

مداخله بشر دوستانه، از ممنوعیت تا ضرورت Keywords:

مداخله بشر دوستانه , ممنوعیت , ضرورت