سیاست خارجی امریکا در خاورمیانه پس از 11 سپتامبر از منظر ریالیسم ، لیبرالیسم و سازه انگاری

سیاست خارجی آمریکا در خاورمیانه پس از حادثه یازدهم سپتامبر 2٬001 را می توان از منظر رویکردها با نظریه های روابط بین الملل نفوذی داد و سهمی از آن به دست آورد. اما آرزو کرد یا نظریه ای می تواند فهم بهتری از عملکرد این کشور در خاورمیانه ارایه دهد که شاخص های هستی شناسانه آن کمترین میزان تناقض و بیشترین تطبیق را با عملکرد آمریکا داشته باشد. نویسندگان این مقاله به جهت نقش آفرینی موثر عناصر ایدیولوژیک و هنجاری در سیاست خارجی آمریکا پس از یازدهم سپتامبر ادعا دارند فهم بهتر و دقیق تر از عملکرد این کشور را می توان از منظر نظریه سازگاری به دست آورد. از این منظر، هنجارهای ملی و بین المللی به عنوان یک متغیر مستقل، همواره نقش مهم و تعیین کننده ای در جهت گیری سیاست خارجی آمریکا داشته اند. این مهم باعث شده است که آمریکا منطق برازنده گیرا به جای منطق نتیجه در سیاست خارجی خود هموار برگزیند. به کلام دیگر هنجارهای تعیین کننده در سیاست خارجی آمریکا، هویتی را بر روح سیاست ورزان آمریکا می دمد که آن ها کنشی را برمی گزینند که دیگران از آن ها انتظار دارند (هویت جمعی) و همچنین کنش خود را براساس اصالت که برای خود تعریف کرده اند تنظیم می کنند (هویت نقشی). در این راستا دولتمردان کاخ سفید حاضر شدند حتی ساختارهای نظام بین الملل را در جهت اهداف ایدیولوژیک خود تغییر دهند (توافق نسبی کارگزار بر ساختار).

Keywords:

خاورمیانه , سیاست خارجی آمریکا , هویت جمعی و نقشی , حوادث یازدهم سپتامبر , ریالیسم , لیبرالیسم , سازه انگاری