نوشهر گرای و راهکارهای بهبود ظرفیت های عملکردی و سکونتی بافت فرسوده شهر مهدیشهر

محلات شهری یکی از عناصر مهم و موثر تشکیل دهنده حیات اجتماعی شهری هستند. درگذشته نقش وکارکرد محلات، موجب می شدکه افراد ساکن پیوند های اجتماعی بیشتری نسبت به امروز داشته باشند. درنظریه ها و رویکردهای مختلف مرتبط با توسعه محله ای نوین، اهمیت مشارکت اهالی محله، درقالب الگوهای برنامه ریزی فرآیند گرا و تعامل محور، همچنان مورد تاکید قرار گرفته است. دراین میان برنامه ریزی اجتماعی محلات با بهره گیری از دیدگاه پایین به بالا، بر توانمند سازی، افزایش سرمایه های اجتماعی و مشارکت جمعی ساکنین محلات تاکید دارد. برنامه ریزی محله محور د ربرنامه ریزی شهری، با هدف گرد هم آوردن گروه های مختلف درگیر یا ذی نفع و توجه به نیازها و خواسته های همگانی ایشان درتهیه طرحها و برنامه ها مطرح شده است. این رویکرد امروزه خود را در اندیشه های نوشهرگرایی، همچنان دنبال می کند. رویکرد نوشهرگرایی بر ارزش های سنتی شهرها تکیه دارد. اصولش بر بازگشت به ساختار سنتی محله ها تاکید می کند و به نظرمی رسد قادراست با توجه به ظرفیت های نوین اجتماعی راهکارهای موثری را درراستایی احیای بافت های کهن و روبه افول شهری ارایه دهد. دراین راستا این مقاله تلاش دارد با استفاده از رویکرد نوشهر گرایی و تاکید بر حفظ احیای ارزش های محله محوری، ارتقاء عملکرد و افزایش کارایی محله را دنبال نماید. در این مقاله از روش تحقیق کیفی و تحلیل و ارزیابی داده ها با استفاده از تکنیک SWOT صورت گرفته است. بنظر می رسد به بافت های کهن و فرسوده به درستی اندیشیده نمی شود و این نکته سرآغاز همه مسایل و مشکلات جاری کشور و شهرمان درعرصه ساختارشهری و شهرسازی است .در نتیجه ضرورت دستیابی به مدیریت مستقل و واحد شهری به منظور هماهنگی و پیوند بین دستگاه های ذی نفوذ درعرصه شهری و همه دستگاههای اجرایی مطرح می شود تا بتوان هماهنگی و پیوند بین دستگاه های ذی نفوذ درعرصه شهری و همه دستگاه های اجرایی برقرار نمود.

Keywords:

مشارکت , سرمایه های اجتماعی , برنامه ریزی محله محور , نوشهرگرایی