نقش نهادهای مهندسی در تدوین استراتژی برای مشارکت بخش دولتی و خصوصی به منظور توسعه پروژه های زیر ساختی خدماتی

توسعه زیرساختهای خدماتی و زیر بنایی را میتوان به شیوههای گوناگون انجام داد که صرفا دارای رویکردیدولتی یا صرفا خصوصی محض نباشد و با احتمال بیشتری در بلندمدت پایدار باقی بمانند. یک رویکردصرفا دولتی ممکن است دارای مشکلاتی از قبیل کندی درروند، تصمیم گیری نادرست، چارچوب سازمانی ناکارآمد ، عدم توان رقابت و بهره وری پایین باشد و درمجموع منجر به عدم موفقیت بخش دولتی شود. از سوی دیگر، رویکرد صرفا خصوصی ممکن است باعث مشکلاتی از قبیل روابط نامناسب در توزیع خدمات در زیرساختها شود. رویکرد مشارکت بخش دولتی-خصوصی میتواند نقاط قوت هر دو بخش دولتی و خصوصی را ترکیب کند و درنتیجه پیشرفت زیرساخت ها با سرعت و بهره وری بالا دنبال شود. در طول دو دهه گذشته، PPP بهعنوان طرح اصلی برای ارایه خدمات زیربنایی در کشورهای توسعه یافته و درحال توسعه قلمداد می شود. بین سال های 1985 تا 2004، آمریکا درمجموع 2096 پروژهی PPP در سراسر جهان انجام داده است. 11 کشور در سراسر جهان ازجمله استرالیا، آلمان، مجارستان، ایتالیا، ژاپن، کره، اسپانیا، ایالات متحده آمریکا، و بریتانیا، PPP را تجربه کرده اند. در میان این کشورها، انگلستان به طور گستردهای در مورد PPP فعال بوده است. بهعنوانمثال ، در طول سالهای 2003 و 2004، انگلستان بهعنوان بزرگترین سرمایه گذار در PPP شناختهشده است. در بسیاری از کشورها، پروژه های PPP بر روی پروژههای حملونقل مانند جاده ها، پل ها، تونل ها، راه آهن، فرودگاه تمرکز میکنند. بااینحال، استفاده از ppp در بخش های مختلف در سال های اخیر گسترشیافته است.