تأثیر فاصله پایه و تراز سنگ چین نسبت به بستر در پایداری سنگ چین اطراف پایه پل

یکی از دلایل عمده عدم پایداری و شکست پل ها آبشستگی موضعی اطراف پایه آنها می باشد. ارائه روشهای مناسب به منظور کنترل و کاهش آبشستگی موضعی از جمله مسائلی است که همواره مورد توجه بوده است یک روش مهندسی پذیرفته شده برای برخورد با مسئله آبشستگی پایه پل، قرار دادن قطعات سنگ چین در اطراف پایه پل می باشد که منجر به افزایش مقاومت بستر در برآبر عوامل فرسایش می گردد. در زمینه استفاده از سنگ چین به منظور کنترل آبشستگی موضعی مطالعات گسترده ای صورت گرفته است که همه آنها مربوط به تک پایه ها می باشند. در گروه پایه ها آبشستگی متأثیر از عوامل و پدیده هایی است که در تک پایه ها مطرح نیستند. در گروه پایه هایی که موازی با جهت جریان قرار گرفته باشند عامل تقویت کنندگی و عامل حفاظ بودن از جمله این عوامل می باشند. تأثیر این عوامل با تغییر فاصله پایه ها و زاویه برخورد جریان تغییر می کند. د رمطالعه حاضر تأثیر استفاده از سنگ چین در کنترل و کاهش آبشستگی موضعی در گروه پایه ها بررسی شد. در این تحقیق گروه پایه های دوتایی و سه تایی در یک خط موازی با جهت جریان با قطر02/0 متر در فاصله های دو وچهار برآبر قطر پایه قرار گرفتند چهار اندازه سنگ چین با قطرهای 86/2، 67/3،38/4 و 18/5 میلی متر در سه سطح قرار گیری بالاتر، هم تراز و پایین تر از بستر برای پوشش دورپایه استفاده شد. نتایج نشان داد افزایش فاصله بین پایه ها باعث کاهش عوامل حفاظت کننده و تقویت کننده و افزایش عدد پایداری سنگ چین شده است. لایه سنگ چین در حالتی که پایین تر از تراز بستر قرار بگیرد دارای بیشترین میزان پایداری و سنگ چین بالاتر از بستر دارای کمترین میزان پایداری است و سنگ چین هم تراز با بستر بین این دو حالت قرار می گیرد.

Keywords:

آبشستگی , کنترل آبشستگی , سنگ چین , پایداری سنگ چین