بررسی تاثیر افزایش طول ناحیه تداخلی با تغییر هندسه جزیره مرکزی بر بهبود شاخص های ترافیکی درمیادین (مطالعه موردی میدان معلم)

بهبود وضعیت هندسی و یا طراحی میدانهای شهری متناظر با افزایش ایمنی و همچنین ظرفیت آن است. ایمنی میدان زمانی افزایش مییابد که ترافیکورودی وادار به کاهش سرعت گردد که تبعا در مقابل، پارامترهای هندسی موثر بر کاهش سرعت، تاثیر منفی بر ظرفیت میدان خواهد گذاشت. عدم توازن میان افزایش ظرفیت بدون عنایت به کاهش سرعت ورودی در طرح هندسی میدان معلم در منطقه 18 شهرداری تهران باعث شده تا این تقاطع همواره به عنوان یکی از نقاط حادثه خیز منطقه مطرح باشد. بخش عمدهای از علل تصادفات در این تقاطع، ناشی از طول کوتاه و زوایای نامناسب برخورد نواحی تداخلی است. با توجه نحوه خاص استقرار مسیرهای منتهی به این تقاطع و الگوی جریان ترافیک، جزیره مرکزی باز طراحی هندسی گردید و بهبود پارامترهای ترافیکی و افزایش ایمنی نسبت به وضعیت گردید. بعد از مدلسازی طرح پیشنهادی و مقایسه آن با وضعیت موجود، میزان بهبود شاخصهای تاخیر، زمان توقف و زمان سفر به ترتیب 23/6% ، 55/5% و 5/7% اندازه گیری شد. در راستای افزایش ایمنی و تامین حداقلهای آیین نامه ای، طول نواحی تداخلی نیز در طرح جدید به ترتیب در چهار جهت جغرافیایی شمال، جنوب، شرق و غرب به میزان 49/4% ، 82/2%، 57/9% و 16/7% بهبود یافت.

Keywords:

اصلاح هندسی , طرح هندسی میدان های شهری , ناحیه تداخلی , نقطه حادثه خیز , میدان معلم