مقایسه انعطاف پذیری شناختی در بیماران مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر و افراد عادی

هدف: مقایسه مولفه های شناختی بیماران مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر، و عادی حوزه پژوهش جدیدی می باشد که نتایج آن می تواند در راستای روشهای درمانی مورد ملاحظه قرار گیرد. هدف پژوهش حاضر مقایسه انعطاف پذیری شناختی در بیماران مبتلا به اختلالاضطراب فراگیر و افراد عادی است. روش: طرح پژوهش حاضر از نوع توصیفی علی مقایسه ای می باشد. بیماران مبتلا به اختلالاضطراب فراگیر و عادی بوسیله مصاحبه بالینی ساختار یافته برای DSM-IV، و پرسشنامه اختلال اضطراب فراگیر (به عنوان ابزار کمکی(، مورد ارزیابی قرار گرفته بودند. همچنین آزمون ویسکانسین، توسط افراد شرکت کننده تکمیل گردید. نتایج این ازمون بوسیله آزمون T مستقل و نرم افزار IBM SPSS Statistics22 تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: نتایج حاکی از آن است که در تعداد طبق بیماران مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر و عادی تفاوت معناداری وجود ندارد. همچنین نتایج نشان میدهند که در خطای درجاماندگیبین بیماران مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر و عادی تفاوت معناداری وجود دارد. نتیجه گیری: .خطای درجاماندگی در بیماران مبتلا بهاختلال اضطراب فراگیر که به عنوان عدم انعطاف پذیری شناختی از آن یاد میشود، میتواند مرتبط با ویژگیهای تشخیصی بارز ایناختلال همانند مشکل در تمرکز باشد. به عبارت دیگر بیماران مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر ممکن است به علت اختلال درتمرکزشان نتوانند به راحتی متوجه تغییر قاعده کارت ها شوند و به طور پیوسته بر اساس قاعده پیشین پاسخ دهند. همچنین سایرویژگیهای تشخیصی همانند زود خستهشدن، بیقراری، و تحریک پذیری می تواند باعث شتاب زدگی و عدم توجه و فهم صحیحقاعده کارتها در زمان مناسب شوند.

Keywords:

انعطاف پذیری شناختی , ویسکانسین , کارکردهای اجرایی , اختلال اضطراب فراگیر