تحلیل کیفیت نوردر مساجد دوره صفویه (نمونه موردی: مسجد جامع بروجرد)

نور در مکان های معنوی نشانه ی مهم و ناپیدا است که در به وجود آوردن اصل فطری خاص برای هر مکانتاثیر شایسته ای دارد که نشانه ای از تفکر الهی ونماد دنیای بی انتها ومکانی منسوب به معنی می باشد کهحاضر شدن در معماری اسلامی (دوره صفویه) مخصوصا مسجد که خانه اوست، نمایان شده است. درفهرستی از اصول حاکم در معماری مدرن که با عناصر شکلی و امر به کامل شدن و نایابنده عناصر ذاتی و غیراز پاکی معنوی است که با بازشناسی ، مهم بودن و تصویر آن در معماری این زمان می توان با روی کردن بهعناصر و روش به کار گیری از نور در معماری گذشته آن را به طریق نورپردازی های طبیعی ومصنوعی جبرانکرد. سوالاتی پیش می آید در رابطه با موضوع تحقیق که چگونه میتوان بر اساس نورگیری محیط و بهوجود آوردن حس معنویت ،مردم را بیشتر به سمت مسجد سوق داد و یا اینکه نور در مساجد دوره یصفوی چه نقشی دارد در پژوهش حاضر با روش توصیفی وتحلیلی و مطالعات کتابخانه ای و باتکیه بر ادبیاتموضوع به بیان مطلب پرداخته شده است که با توجه به نقش نور در پیشینه غنی معماری اسلامی ایران، اینعنصر در مسجد جامع بروجرد به اوج تجلی خود می رسد. می توان نتیجه گرفت که نور باعث شفاف سازی والقای وجد خداشناسی و ملکوتی در روان و جان فردی که در مسجد حضور دارد می شود و فرد احساسنزدیکی بیشتر با خداوند می کند.

Keywords:

نور , عناصر نورگیر , دوره ی صفوی , مسجدجامع بروجرد