جستاری پیرامون تاثیر پایداری اجتماعی بر تقویت طراحی فضاهای فزهنگی

در سال های اخیر عوامل اجتماعی به عنوان پیش نیازی برای پایداری، تمرکز زیادی را به خود معطوف کرده است. پایداری اجتماعی از ابعاد سه گانه پایداری، در واقع بخش غیرکالبدی معماری پایدار است که اهداف اجتماعی آن را دنبال می کند. فضا را مورد بحث قرار می دهد و با بررسی نیازها و رفتارهای انسان بگونه ای طراحی را جهت می دهد تا ارتباط انسان و محیط مصنوع (فضا) برای مدت طولانی برقرار باشد. پایداری اجتماعی در ارتباط مستقیم با انسان ها و آداب اجتماعی آنهاست. فضاهای فرهنگی محلی برای روابط اجتماعی جامعه می باشد. مراکز فرهنگی به عنوان ضرورت و سرمایه اجتماعی برای تقویت یکپارچگی و ایجاد بستری برای کارکردهای اجتماعی می باشد. به دلیل ارتباط تنگاتنگ با اقشار مختلف مردم ظرفیتی عظیم برای پاسخگویی به نیازهای اجتماعی انسان و تامین حیات اجتماعی او را داراست. دستیابی به برابری و حفظ تنوع فرهنگی و ایجاد سازگاری بین اقشار مختلف فرهنگی، افزایش حس جمعی و شهروندی، ارتقای کیفیت زندگی و غیره که معنای پایداری اجتماعی را به ارمغان می آورند، از اهمیت بسیاری برخوردار است. حال سوال مطرح در این پژوهش این است که پایداری اجتماعی چیست آیا احداث مجتمع فرهنگی- آموزشی می تواند باعث مدیریت اوقات فراغت و ارتقاء فرهنگ افراد یک شهر شود این پژوهش از طریق مطالعات اسنادی و میدانی به بررسی شاخص های شهر پایدار از لحاظ اجتماعی پرداخته و به رابطه ی بین پایداری اجتماعی و فرهنگی بپردازد. بر اساس نتیجه این پژوهش پایداری اجتماعی با فرهنگ رابطه ای دو سویه دارد و برای ارتقای کیفیت زندگی شهری هماهنگی آنها ضروری است.

Keywords:

پایداری , پایداری اجتماعی , طراحی معماری , فرهنگ , فضاهای فرهنگی