ارزیابی نقش مجموعه هنرهای نمایشی در بهبود و ارتقاء پایداری اجتماعی با الهام از پیشینه تاریخی این هنر آیینی

در هنرهای نمایشی یکی از پر سابقه ترین هنرها میان اقوام مختلف بشر بوده است. هنر نمایش در اعصار مختلفابزار مناسبی برای برقراری تعاملات فرهنگی- اجتماعی که مهمترین شاخصه اصلی پایداری اجتماعی و ملموس ترین قالب برای طرح مضامین عقیدتی- انسانی و فلسفی بوده است و همواره تاثیر بسزایی در بهبود کیفیت زندگی انسان نسل حاضر و آینده داشته است، این مهم به گونه ای است که بسیاری از انواع هنرهای نمایشی بدون وجود معماری مناسبدیگر امکان وقوع نخواهند داشت . هدف اصلی این پژوهش پاسخگویی به این پرسش است که آیا می توان با بهره گیری ازمعماری، از طریق معنا و فضا سازی بصری (کالبدی)، فضاهای تازه ای را برای اجرای هنرهای نمایشی سنتی و معاصر برمبنای بهبود و ارتقا پایداری های اجتماعی که مهمترین آن تعاملات است خلق کرد پژوهش حاضر که با مطالعاتمیدانی و با روش ترکیبی به بررسی انواع هنرهای نمایشی درایران پرداخته و اطلاعات بدست امده را با روشی توصیفیتحلیلی و همچنین با استفاده از مدارک و اسناد به گردآوری اطلاعات می پردازد باتوجه به قابلیت های موجود در ایران وقومیت های مختلف درآن و همچنین بستر مناسب برای طراحی و ساخت مرکز هنرهای نمایشی که به موجب آن بتواندرجهت بهبود و ارتقا پایداری اجتماعی گام برداشت و بدون شک درراستای بالا بردن سطح کیفیت زندگی مردم منطقهمیتوان اثرگذار واقع شد و نیز بوسیله الگویی مناسب جهت ایجاد چنین فضاهایی در محیط هایی باز و بسته به رشدفرهنگی و اجتماعی جامعه از پیش رونق داد.

Keywords:

هنرهای نمایشی , معماری , پایداری اجتماعی , تعاملات اجتماعی , نمایش های آیینی