ضرورت توسعه سرمایه انسانی در عصر پیشرفت

در بحث الگوهای توسعه یافتگی جوامع می توانند راه های مختلفی را طی کنند. الگوی توسعه یافتگی یعنی اینکه کشوری، منابعخود را به نسبت فرهنگ و جغرافیای خود جهت خلق و تولید ثروت و رسیدن به یک مزیت نسبی، مطالعه نماید. حال برای ایجادیک توسعه پایدار، کدام یک از شاخص های اصلی می بایست در مرکز توجه قرار گیرد. منابع طبیعی، منابع مصنوعی (ساخت بشر) یاسرمایه انسانی تیوری های توسعه برای ما مشخص می کند که منابع طبیعی به مانند دارایی و ثروتی خدادادی می باشد که صرفابهره برداری از آن نیازمند توجه است. منابع مصنوعی نیز مدام در حال پیشرفت و به روز رسانی با شرایط جدید می باشد که البتهنیاز به حفظ و نگهداری و بهر هبرداری دایم دارند. لذا هرکدام از این دو شاخص توسعه خود به عاملی دیگر وابسته است که آن راسرمایه انسانی م ینامند. سرمایه انسانی با آگاهی و معرفت لازم قادر خواهد بود، منابع خدادادی را شناسایی و از آن در راستایتولید خیر و سعادت (پیشرفت) برای جامعه استفاده نماید. این موضوع برای منابع مصنوعی و انسا نساخت نیز قابل تعمیم است.سرمایه انسانی علی الخصوص از جنبه دانایی و آگاهی است که می تواند تامین کننده ی انرژی لازم برای سایر شاخص ها باشد. به اینجنبه از سرمایه، دانایی ملی م یگویند. در واقع دانایی ملی م یتواند ظرفیت های بالقوه یک ملت را در جهت ایجاد خیر و سعادت بهبالفعل تبدیل نماید. دانایی ملی تسهیل گر ساختار اجتماعی مناسب و نقش های تعریف شده در جهت کسب کارکرد مد نظر است.با توجه به طرح مباحث فوق؛ در مقاله حاضر سعی شده است به ضرورت لزوم توجه به جنبه دانایی و آگاهی، فرایند تشکیل وپرورش ظرفیت های انسانی و نقش آن ها در توسعه و مدیریت منابع انسانی با استفاده از مدل نظری کارکردگرایی ساختاری پارسونزو مفاهیم جامعه شناسی توسعه به عنوان اصل مهم پیشرفت پایدار در یک جامعه پرداخته شود.

Keywords:

سرمایه انسانی , پرورش , دانایی ملی , ساختار اجتماعی , توسعه پایدار