چگونگی انعکاس مضامین تعلیمی در بوستان سعدی و نگاره های بهزاد

ادبیات منظوم فارسی و نگارگری دو قطب روایتگر ارزشمند در فرهنگ ایرانی هستند. انسان و مضامین تعلیمی و حکمت آموز مرتبط با وی از موضوعات مطلوب شعر و نقاشی می باشند. نوشتار حاضر به دنبال بررسی چگونگی بیان مضامین تعلیمی از سوی هنرمند و ادیب در دو مقوله نقاشی ایرانی- اسلامی و ادبیات منظوم پارسی (بوستان) است و کیفیت های لحاظ شده در بیان مضمون اصلی از سوی نقاش(بهزاد) و شاعر (سعدی) را مطرح می نماید. نتایج به دست آمده در این راستا، بیان می دارند که موضوعات تعلیمی و پندآمیز زمینه مناسبی برای شعر و تصویرگران بوده است و به دلیل در خود داشتن پیام های اخلاقی ای که انسان مخاطب اصلی آن ها قرار می گرفته از حساسیت ویژه در بیان هنری و ادبی برخوردار بوده اند. در این حوزه شاعر(سعدی) به واسطه داشتن دامنه ابزاری ادبی وسیع تر که زبان و قالب های شعری و صناعات ادبی سرلوحه آن ها هستند از محدودیت کمتری برخوردار بوده است. اما هنرمند تصویرگر (بهزاد) به دلیل داشتن محدودیت های ابزاری و تصویری در مسیری گام برداشته که اوج داستان را در هر مضمونی به تصویر درآورده است. همچنین در برخی موارد هنرمند جهت به کمال رسانیدن بیان خویش گزیده ای از ابیات حکایت اصلی را در ترکیب بندی نگاره های خویش به مدد گرفته است. بطور کلی دریافت هنرمند از حکایات ادبی و انعکاس آن ها در بیان تصویری اش قابل تامل است و الزاما از ابتدا تا انتهای حکایت با شاعر همگام نمی شود و دریافت درونی خود از کل مضمون را به نمایش گذاشته است. اطلاعات گردآوری شده در نوشتار پیش رو به شیوه تحلیلی- توصیفی مورد بررسی قرار گرفته اند.

Keywords:

مضامین تعلیمی , سعدی , بهزاد , تصویرگری , بوستان