عدالت فضایی در پایداری و برخورداری مناطق شهر اصفهان

عدالت فضایی، تبلور فضایی عدالت اجتماعی و بازتوزیع عادلانه فرصت ها، منابع و خدمات عمومی در سکونتگاههای انسانی است و از مولفه های پایداری و مبنای مطالعات جغرافیایی و برنامهریزی شهری می باشد. هدف این پژوهش، نهادینه شدن مفهوم عدالت فضایی، برابری فرصت ها و پایداری اجتماعی در نظام برنامه ریزی و مدیریت شهری با ارزیابی وضعیت پایداری و برخورداری مناطق شهر اصفهان براساس شاخص های توسعه شهری و خدمات عمومی و همچنین، بررسی تاثیر طرح های توسعه شهری در بازتوزیع خدمات عمومی و ارتقاء رتبه برخورداری مناطق شهر اصفهان می باشد. روش تحقیق این پژوهش، توصیفی - تحلیلی است که داده های اولیه تحقیق از آمارنامه شهر اصفهان و مطالعات طرح تفصیلی جدید این شهر استخراج شده و با استفاده از مدل های ضریب جینی، ENTROPY، TOPSIS، Z-SCORE و درچارچوب اهداف، فرضیه ها و شاخص های تحقیق، تحلیل و ارزیابی شده و یافته های پژوهش با استفاده از نرم افزار ARC GIS بعد فضایی یافته و نتایج آن ارایه شده است. نتایج این پژوهش حاکی از آن است که در وضعیت موجود، عدالت فضایی در توزیع خدمات عمومی درمناطق شهر اصفهان مشاهده نمی شود و عمده مناطق شهری از نظر شاخص های توسعه و خدمات،کم برخوردار می باشند در حالی که براساس طرح تفصیلی پیشنهادی، این وضعیت یک گام ارتقاء می یابد و عمده مناطق شهری اصفهان در دسته نیمه برخوردار قرارمی گیرند. در مجموع به نظر می رسد که طرح تفصیلی پیشنهادی در بازتوزیع عادلانه خدمات عمومی در مناطق شهری اصفهان، فاصله زیادی داشته و منتج به پایداری و برخورداری مناطق شهری نمی شود اما به ارتقاء نسبی وضعیت موجود کمک نموده وحالت متعادل تری ایجاد خواهد داشت.

Keywords:

عدالت فضایی , پایداری , برخورداری , طرح های توسعه شهری , اصفهان