آموزش در معماری: محیط یادگیری سازنده گرا

در سال های اخیر با توجه به رشد روزافزون و وسعت تغییرات روش های آموزشی، سازگار نمودن بستر یادگیری با تمامی جوانب نیازهای یاد گیرنده، در کانون توجه متخصصین آموزش قرار گرفته است. چرا که شیوه های طراحی آموزشی و نیز محیط فیزیکی یادگیری، به سبب ساختار خود می توانند تعاملات و در چی آن فرایند یادگیری را تقویت و یا تضعیف نمایند. از آن جا که تعاملات مداوم انسان ها با یکدیگر و با منابع طبیعی، و نیز الگوهای سازنده گرا ( به چای الگوهای عینیت گرا )، جوهره نظام های آموزشی نوین امروز و فردا را تشکیل می دهند، این اعتقاد وجود دارد که رویکردهای جدید، نیازمند حرکت، پویایی و کار گروهی دانشجویان است. از این رو تعریف نیازها و چگونگی سازماندهی بستری که چنین نحوه یادگیری در آن قابلیت ظهور داشته باشد، از اهمیت ویژه ای برخوردار است. نوشتار حاضر با تاکید بر توانایی طراحی در دانشجویان معماری و به منظور پاسخگویی به طراحی محیط یادگیری مناسب برای آموزش طراحی، ضرورت بهره گیری از رویکردهای آموزشی ساختن گرا و نیز انعطاف پذیری فضای آموزشی را مورد تاکید قرار داده است. بدین منظور پس از نقد و بررسی رویکردهای موجود، رویکرد ساختن گرا به عنوان رویکردی منطبق بر نیازهای طراحی معماری انتخاب شده و در نهایت نتایج تحقیق نشان می دهند که محیط یادگیری سازنده گرای معماری، رشد توانایی طراحی دانشجویان مبتدی را تسهیل می کند و خلاقیت طراحی ایشان را بهبود می بخشد.

Keywords:

محیط یادگیری سازنده گرا , آموزش معماری , انعطاف پذیری , رشد توانایی طراحی