اثر بخشی واقعیت درمانی به شیوه گروهی بر رضایت زناشویی زنان نابارور شهر اصفهان

هدف این پژوهش بررسی اثربخشی واقعیت درمانی به شیوه گروهی بر رضایت زناشویی زنان نابارور شهر اصفهان می باشد.پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی و طرح پژوهشی از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل و دوره پیگیری 45 روزه بود.جامعه آماری این پژوهش را، همه زنان نابارور شهر اصفهان در سال 1395 به تعداد 240 نفر تشکیل دادند که تعداد 30 نفر بهشیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه کنترل (15 نفر) و آزمایش (15 نفر) گمارده شدند. گروهآزمایش طی 10 جلسه به مدت 90 دقیقه مداخله واقعیت درمانی گلاسر دریافت کردند، در صورتی که گروه کنترل هیچدرمانی دریافت نکردند. در مرحله پیش آزمون، پس آزمون و دوره پیگیری هر دو گروه پرسشنامه رضایت زناشویی (انریچ وهمکاران، 1989) تکمیل کردند، برای تجزیه و تحلیل داده های جمع آوری شده و با استفاده از نرم افزار spss نسخه بیست و سوم، از روشهای آمار توصیفی و تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر استفاده شد. نتایج حاصل از تجریه و تحلیل داده ها نشان داد که آموزش واقعیت درمانی به شیوه گروهی بر رضایت زناشویی در پسآزمون و پیگیری اثر داشته است (p=0/002, F=12/27). هم چنین آموزش گروهی واقعیت درمانی مولفه های ارتباطات (p=0/002, F=12/10)، حل تعارضات (p=0/001, F=6/92) و تحریم آرمانی (p=0/000, F=27/73) را به طور معناداری کاهش داده است. یافته ها از اثربخشی برنامه آموزش گروهی به شیوه ی واقعیت درمانی در پیشگیری از بروز نارضایتی و بهبود رضایت زناشویی حمایت می کند.

Keywords:

رضایت زناشویی , زنان نابارور , واقعیت درمانی