بررسی تطبیقی فضاهای باز و نیمه باز در شکل گیری کیفی گونه های مسکن معاصر(مطالعه موردی مساکن سنتی و معاصر شیراز)

فضاهای باز و نیمه باز مابین ساختمان های مسکونی ، بستر پیوند ساکنان با طبیعت و محل گذران اوقات فراغت در فضای زندگی روزمره است. شرایط زندگی امروز در شهرهای بزرگی چون شیراز به گونه ای است که به دلیل محدودیت فضایی، امکان زندگی در خانه های تک خانواری بزرگ وجود ندارد و در مقابل، خانه های امروزی با امکانات و شرایط موجود، قابلیت پاسخگویی به بسیاری از نیازمندی های زندگی ایرانی را ندارند. این پژوهش در نظر دارد تا کیفیت زندگی افراد را در خانه به صورت کمی بررسی کند و جهت بهبود آن، ساختار و معیارهایی (اولویت هایی) برای ایجاد فضاهای باز و نیمه باز متنوع و مورد نیاز در محدوده مسکن ارایه کند، به عنوان مثال می توان بخش زیادی از فعالیت های زندگی را از فضای داخلی به فضاهای باز و نیمه باز مجموعه ها منتقل و نیازهای روحی و جسمی زندگی در واحدهای مسکونی با مساحت کم را تا حدودی جبران نمود. بدین منظور در مقاله حاضر، با مقایسه انواع فضاهای باز و نیمه باز در مسکن سنتی و معاصر به بازنگری ویژگی های آنها در گونه های مختلف مسکن امروزی پرداخته شده است. این پژوهش با روش میدانی به جمع آوری اطلاعات پرداخته، از شیوه توصیفی- تحلیلی برای بررسی داده ها استفاده می کند. یافته های تحقیق نشان می دهد که طراحی انواع فضای باز و نیمه باز کمتر در اولویت توجه طراحان بوده و تمرکز اصلی بر فضای داخلی ساختمان ها فارغ از اتفاقات مابین آنها است.

Keywords:

فضاهای باز و نیمه باز مسکونی , مسکن سنتی , مسکن معاصر , عناصرطبیعی , کیفیت زندگی