تاثیر طراحی فضای باز جهت بهبود تعاملات اجتماعی در مجتمع های مسکونی (نمونه موردی: فاز 2 شهرک اکباتان)

رشد فزاینده جمعیت در سالهای پس از انقلاب، موجب افزایش جمعیت قشر جوان گردیده که از تبعات این رشد فزاینده جمعیت، نیاز به مسکن فراوان است، این موضوع باعث شده است که به نوعی تجربه پس از جنگ جهانی دوم، در ایران در حال تکرار باشد یعنی ساخت مجتمع های مسکونی فاقد کیفیت و فقط دارای کمیت .امروز فضاهای باز در مجتمع های مسکونی علاوه بر اینکه جایگزین حیاط و نقش آن در زندگی خصوصی ساکنین می شود، نقش های متنوعی را نیز در زندگی اجتماعی ساکنین بازی می کند. با افزایش روزافزون ساخت وسازها مجتمع های بزرگ دولتی در کشور و همچنین گذر از دوران کمیت گرایی به کیفیت گرایی در شهرهای کشور به ویژه پایتخت، نیاز به پژوهش در نحوه پاسخگویی فضاهای باز در چنین مجتمع هایی به نیازهای مختلف فردی، اجتماعی، فرهنگی، روانی و فیزیکی ساکنین این مجتمع ها اهمیت ویژه ای پیدا می کند. هدف از این پژوهش شناسایی کاربری های فضاهای باز مجتمع های مسکونی بزرگ مقیاس شهر تهران، بررسی و میزان پاسخگویی آن ها به نیازهای مختلف ساکنین است. در نهایت این شناخت زمینه ساز برنامه ریزی آگاهانه تر در استقرار کاربری ها در فضاهای باز مجتمع های مسکونی تهران و بهره گیری حداکثر از قابلیت های فضای باز در مجتمع ها است. پژوهش مورد نظردر فاز2 مجتمع مسکونی اکباتان واقع در منطقه 5 تهران انجام گرفته است.بعد از تحلیل پرسشنامه و تحلیل عاملی، شش عامل پنهان موثر در تعاملات اجتماعی در فضای باز مجتمع های مسکونی کشف گردید که عبارتند از: دسترسی بصری و کالبدی، امنیت، حس تعلق، امکانات رفاهی، حمایت فعالیت و کاربری های اجتماع پذیر، در نهایت داده ها توسط نرم افزار تحلیل همبستگی شدند و روابط معنادار بین متغییرهای دخیل در اجتماع پذیری استنباط گردید.

Keywords:

فضای باز , مجتمع های مسکونی , تعاملات اجتماعی , اکباتان