تغییرپذیری سطح ایستابی در اراضی شالیزاری دارای سیستم زهکش زیرزمینی تحت بارندگی های مختلف

بارندگی از عوامل مهم در افزایش سطح ایستابی در اراضی شالیزاری دارای سیستم زهکشی زیرزمینی، می باشد. سیستم زهکشی، فرآیند خارج کردن آب سطحی اضافی از طریق نگهداشت به موقع آب برای رسیدن به منافع اقتصادی و اجتماعی و حفظ محیط زیست است. در این تحقیق به منظور بررسی تغییرات سطح ایستابی در بارندگی های مختلف، سه نوع سیستم زهکشی زیرزمینی در اراضی شالیزاری دانشگاه کشاورزی و منابع طبیعی ساری مورد بررسی قرار گرفت. تیمار های مورد مطالعه شامل: عمق 0/9 متر و فاصله 30 متر (D0.90L30)، چهار خط زهکش به اعماق 0/65 و 0/9 متر به صورت یک در میان به فاصله 15 متر (Bi_Level) و عمق 0/65 متر و فاصله 30 متر (D0.65L30) و یک تیمار شاهد (بدون زهکشی) بودند. این تحقیق، طی دوره ای از مهر 1395 تا فروردین 1396 صورت گرفت. مقادیر بارندگی ثبت شده 7/1، 7/6، 17/8، 37/5 و 47/5 میلی متر بود. اندازه گیری عمق سطح ایستابی توسط چاهک های مشاهده ای، به صورت پیوسته طی دوره های سه، پنج و هفت روز پس از بارندگی انجام گرفت. نتایج نشان داد، بیش ترین خیز سطح ایستابی تیمار ها به ترتیب: 45/18٪(Control)،25/85 ٪(Bilevel)، 32/37% (D0.65L30) و 25 ٪(D0.65L30) به مقدار، 24/84، 5/39، 35/97 و 33/78 میلی متر طی هفت روز پس از بارندگی (17/8 میلی متر) بدست آمد. وقوع بارندگی زیاد در این دوره را می توان، سبب نا کارآمدی سیستم های زهکشی در افت سطح ایستابی دانست. هم چنین تعداد روز های مورد نیاز برای رسیدن به حداکثر سطح ایستابی تیمار ها به ترتیب: تیمار (D0.90L30) هفت روز، (Bilevel) سه روز، (D0.65L30) پنج روز، (Control) هفت روز پس از بارندگی بدست آمد.

Keywords:

اراضی شالیزاری , بارندگی های مختلف , تغییرات سطح ایستابی , زهکشی زیرزمینی