امروزه مسیله کیفیت آموزش و اثربخشی نظام های آموزشی از مهمترین دغدغه های نظام های آموزشی ودست اندرکاران و تصمیم سازان امر توسعه در هر کشوری می باشد .در کشور ما ایران این مسیله به دلایلعدیده ای از نگرانی مضاعفی برخوردار شده است. به نحوی که دولت ها، طی یک دهه گذشته به سختیتوانسته اند حتی هزینه های جاری آموزش و پرورش را بپردازند.
فناوری اطلاعات و ارتباطات این ادعا و بلکهتوان را دارد که طی یک برنامه مدون و با تغییر در ساختار و روش های آموزش از هزینه ها بکاهد و کیفیترا افزایش دهد و محصولات نظام های آموزشی را با نیاز های جامعه هماهنگ و منطبق نماید و در جهتکاربردی نمودن آموزش قدم بردارد بسیاری از مشکلاتی که امروزه توسعه
فناوری اطلاعات و ارتباطات درکشور با آن مواجه است از قبیل کمبود بستر های فرهنگی، کمبود نیروی انسانی ماهر، آشنا نبودن بازبانهای خارجی، پایین بودن انگیزه و روحیه جست وجو و کاوشگری، فقدان گرایش به کار و تلاش و عمل ودر یک کلمه، کاهش توانمندی های مهارت های زندگی، ناشی از ناتوانی نظام آموزش و پرورش سنتی درپاسخگویی به نیازهای جامعه در حال تغییر و تحول است در واقع
فناوری اطلاعات به عنوان یک رویکردنوین، در نقش مکمل نظام آموزشی- بهبود کیفیت تدریس ، تنوع بخشیدن به شیوه های تدریس- فراهم ساختن آموزش مستمر وخودکار- کوتاه نمودن زمان آموزش- کوتاه کردن دوره تحصیل، توجه به استعدادهای فردی انفرادی کردن آموزش و مقابله با مشکلات آموزش جمعی عمل می کند.