تبیین عوامل و معیارهای موثر بر مسکن بوم گرا

توسعه شهرها اثرات نامطلوبی بر ساختار پایدار طبیعت، زیست بوم و به دنبال آن، موجودات زنده داشته است. آلودگی محیطی، به وجود آمدن جزایر حرارتی و آلودگی هوا را می توان به عنوان مشکلات ناشی از گسترش ناپایدار شهرها و بی توجهی به محیط زیست بیان نمود. تبدیل باغ ها و فضاهای سبز درون شهری به منظور افزایش سرانه مسکونی و بی توجهی به اکولوژی، عاملی جهت تشدید این مشکلات می باشد. از سوی دیگر، بوم شناسی، علمی است که به رابطه میان موجودات زنده و محیط آنان می پردازد. در طراحی منازل نیز ارتباط میان انسان ها و مسکن مورد توجه است؛ بنابراین، توجه به اهمیت زیست بوم در طراحی مسکن جهت دست یافتن به معماری پایدار، از الزامات طراحی می باشد. کنار هم قرار گیری این دو عامل، منجر به طراحی مسکن بوم گرا می گردد که باعث ایجاد ساختمانی پایدار می شود. با توجه به شرایط زیست محیطی فرامنطقه ای باید تلاش شود مسکن ها و محله ها به سمتبوم گرایی پیش روند. هدف این پژوهش دست یافتن به مسکن بوم گرا و متکامل نسبت به عملکردهای موجود، از طریق ارایه راهنماها و دستورالعمل های لازم و در پی یافتن شاخصه های مسکن بوم گرا و همچنین تلاشی جهت سوق دادن معماری منازل به سمت بوم گرایی است. روش انجام پژوهش به صورت کیفی بوده و برای رسیدن به پاسخ های مربوط به مسکن بوم گرا، ضمن پرداختن به تعاریف مرتبط با بوم گرایی، شاخص های مسکن بوم گرا استخراج شده است.

Keywords:

پایداری , توسعه پایدار , بوم گرایی , بوم شهر , مسکن بوم گرا