تسامح و مدارای دینی و فرهنگی چنگیزخان و جانشنینانش با ملل مفتوحه

چننگیز خان بیانگذاران حکومت مغولان در حلول زندگی بر فراز و نشیب خود، در مواقع خطیر ثابت کرده بود که باید شرایط مکان و زمان را با حزم و دوراندیشی در نظر گرفت، گاه گاه از کنار سنت و قانون با احتیاط گذشت و یکی از اسرار موفقیت او همین انعطاف های گاه و بیگاه در زیر لفاف استقامت و خشم بی امان بود لذا فرمانروایان مغول هیچ گاه نکوشیدند که دین خاصی را بر رعایای خود تحمیل کنند و این رفتار در تحولات گوناگون قلمرو فرمانروایان مغول تاثیر فراوان داشته است سوال اصلی این مقاله این است که چرا سیاست تسامح و مدارا با سرزمین های تحت تابعیت آنان سرلوحه فرمانروایان مغول قرار گرفت. پس از بررسی منابع به این نتیجه رسیدیم که سایست تسامح و مدارای فرمانروایان مغول تنها راه اداره امپراطوری نوپای آنان بوده است. و آنان مردمانی واقع بین و عمل گرا بودند و درک کردند که از ملت های تابع خویش که صاحب تجربه در امور مملکتی بودند که برای اداره یک امپراطوری بزرگ استفاده کنند. لذا مغولان اقوام گوناگون را برای هدف های توسعه طلبانه و اقتصاد به کار می گرفتند و با دادن آزادی های دینی و فرهنگی به ملل زیر سلطه، از جنگ های مذهبی و خونریزی های فرقه ای در امپراطوری خویش جلوگیری می کردند.

Keywords:

امپراطوری مغولان , چنگیزخان , تسامح , مدارا , مذهب