بررسی خصوصیات ژیوتکنیکی خاک های دشت کهنوج با تاکید بر رمبندگی خاک

دشت کهنوج در جنوب استان کرمان واقع شده است. این شهرستان از جنوب به شهرستان منوجان، از شرق به شهرستان قلعهگنج و رودبار و از غرب به شهرستان فاریاب محدود می شود. حوضه آبریز دشت کهنوج دارای وسعتی در حدود 4943 کیلومترمربع می باشد. این دشت دارای 60 کیلومتر طول و 30 تا 35 کیلومتر عرض می باشد. وجود کوه های نسبتا مرتفع در ارتفاعمتوسط حدود 2000 متر همانند دیواری اطراف آن را فرا گرفته اند. ارتفاعات این منطقه دنباله رشته کوه های زاگرس وکوه های پراکنده مرکزی است و می توان کوه های کلمرز در شمال شرقی را نام برد. در این دشت جنس رسوبات عمدتا از نوعسیلت و ماسه با حفره های طبیعی مشاهده می شود، که دارای وزن مخصوص کم و چسبندگی صفر یا ناچیز می باشند. هدفاز این پژوهش، بررسی وضعیت زمین شناسی مهندسی، ژیوتکنیکی، وضعیت خاک سطحی و تحت الارضی (مانند بافت، تراکمخاک، پارامتر های مقاومت برشی خاک، پتانسیل رمبندگی) است. محدوده مورد مطالعه از لحاظ خاک های دانه ای با تراکمنسبی خیلی شل تا متوسط تشکیل شده است. از لحاظ پارامتر مقاومت برشی، وزن مخصوص طبیعی و خاک های رمبنده ازوضعیت مطلوبی برخوردار نمی باشد. در نهایت با بررسی نتایج حاصل از آزمایش ها و مقایسه آنها با معیارهای ارزیابی قابلیترمبندگی مشخص شد که خاک منطقه مذکور مسیله دار بوده و از لحاظ رمبندگی در محدوده خاک هایی با رمبندگی متوسط تازیاد قرار دارد.

Keywords:

خصویات ژیوتکنیکی , دشت کهنوج , جازموریان , خاکهای رمبنده