تاثیر رویکرد روایی و ساخت هویت فردی و حرفه معلمی: با تاکید بر تجارب زیسته دکتر غلامحسین شکوهی

فکر کردن با داستان ها نوری یادگیری است که شرایط ایجاد ارتباط چندوجهی را برای خوانندگان و راوی فراهم می کند تا داستان های زیسته و گفته شده خود و دیگران را در ابعاد سه بعدی زمان بندی، جامعه جویی و مکان مورد کاوش قرار دهند. این فرایند ظرفیت عجیبی برای ایجاد تغییر و تحول فردی، اجتماعی در بر دارد. توصیف تجارب گذشته نه تنها روایتگر را متحول می سازد، بلکه برای کسانی که خود را در این فضا تجسم می کنند، زمینه ای فراهم می کند تا تجارب آنها را تکرار و بازسازی کنند. زیست اوان کودکی، دانش آموزی و تدریس، سه تجربه مهم هستند که به توسعه ((من)) معلمی کمک می کند. هدف: مقاله حاضر قصد دارد با نگاهی به گوشه هایی از خاطرات زندگی کودکی، دانش آموزی و معلمی دکتر غلامحسین شکوهی ، پدر تعلیم و تربیت ایران، ابعاد مختلف این فضا را در تجارب زیسته او مورد ارزیابی قرار دهد و برای معلمان تازه کار فرصتی فراهم نماید تا با مجاورت سازی تجارب خود با داستان زندگی او و توسعه هویت فردی و معلمی خود بپردازد. روش: از روش توصیفی - تحلیلی و از ابزار روایت نگاری و نقد داستان استفاده شده است. یافته ها: توجه به باورها و تجارب زیسته گذشته در فرآیند روایت گویی بعد زمان بندی، متن اجتماعی و موقعیتی که قصه در آن اتفاق افتاده ، و جهت جامعه جویی و مکان کسب تجربه زیسته کلاسی یا قبل از وارد شدن به حرفه معلمی و به مکان را تشکیل می دهد. نتایج: روایتگری به عنوان یک رویکرد کلی نگر، قصد دارد با انسجام بخشی به تجارب حرفه معلمی از گذشته، حال و آینده، یکپارچگی حرفه ای و فردی را در گوینده و شنونده داستان به وجود آورد که نتیجه آن خودباوری و یادگیری مادام العمر است.

Keywords:

تفکر با داستان , فضای سه بعدی , هویت حرفه ای معلم , خاطرات شکوهی , خودباوری شکوهی