نگاهی به ساختار کپرسنتی و مدرن

اولین سکونت گاه هایی که انسان پس از خارج شدن از غارها تهیه کرد کپرهای بومی ساخته شده از نی و بوریا بود؛ این دوره از زندگی بشر دروازه ای بود میان دوره غارنشینی و یکجانشینی.کپرنشینی، ناشی از شرایط خاص اقلیمی و آب وهوایی مناطقی از جنوب و جنوب شرق کشور است. کپرها خنک تر از ساختمان ها و چادرها هستند و تحمل گرمای شدید این مناطق را آسان تر می کنند. کپر نماد سنت و تاریخ منطقه است نه سمبل محرومیت و با فرهنگ مردم این مناطق ایران عجین شده و امکان حذف آن از چرخه زندگی شاید ممکن نباشد. در این مقاله به روش کتابخانه ای و میدانی به تعریف کپر سنتی و مدرن و نحوه ساختار آن اشاره کرده و سپس به تشریح مزایا و معایب این سازه بومی پرداخته شده است. و در نهایت این نتیحه حاصل می گردد که سهولت و سرعت کار و اجرای این سازه چه سنتی و چه مدرن بسیار بالا است. احیاء کپرها با حفظ ارزش های معماری و با مصالح جدید نه تنها به احیاء بخشی از تاریخ سرزمین ایران بلکه به احیاء اسکان موقت انسان بسیار کمک خواهد کرد .کپرهای مدرن، بدلیل داشتن سازه پر بازده و قوی برای پوشاندن فضاهای کوچک یکپارچه ی بدون ستون بسیار کارآمد و آینده نگر می باشد. این گنبدها به لحاظ فیزیکی بهترین مقاومت در مقابل نیروهای خارجی مثل بادهای شدید ایران و زلزله را دارند. همچنین این پوشش دارای وزن کم، سادگی تولید و سرعت نصب سریع می باشد

Keywords:

کپر , سازه بومی , نماد سنتی , سکونت گاه , خانه حصیری , کپر مدرن