بازآفرینی بافت تاریخی تربیت تبریز با رویکرد پیاده مداری

بافت های تاریخی و قدیمی شهرهای کشور که در اغلب موارد هسته اولیه و اصلی آن شهرها را تشکیل می دهد، از یک طرف جزء میراث فرهنگی و تاریخی آن شهرها محسوب شده و حفظ، بهسازی کالبدی و توانمندسازی عملکردی آنها اجتناب ناپذیر می باشد و از طرف دیگر اغلب این بافتها با گذشت زمان و عدم توجه و نگهداری مناسب، دچار فرسودگی و اضمحلال کالبدی و عملکردی می گردند. شناسایی وضعیت کالبدی و عملکردی این بافتها به منظور برنامه ریزی و مدیریت حفظ و نگهداری آنها از اقدامات اولیه و مهمی است که باید صورت پذیرد از طرف دیگر شهرها در گذشته از قابلیت پیاده مداری بالایی برخوردار بوده و پیاده روی به عنوان اصلی ترین الگوی جابه جایی مردم در داخل کانون های زیستی به دلیل کم هزینه بودن با دسترسی آسان برای کلیه اقشار جامعه به شمار می رفت که به دنبال انقلاب صعنتی و سلطه اتومبیل ها در شهرها موضوع عابر پیاده به فراموشی سپرده شد . به دنبال آلودگی هوا، سیاست کاهش استفاده از وسایل نقلیه شخصی و کاهش سوخت فسیلی، رویکرد برنامه ریزی شهری در چند دهه اخیر در جهت احیای مقوله امکان افزایش قابلیت پیاده مداری در شهرها شکل گرفت. نتیجه این رویکرد به رسمیت شناختن سفرهای پیاده و دوچرخه به منزله یکی از سیستم های حمل و نقل درون شهری و برنامه ریزی و طراحی مسیرهای پیاده در شبکه ارتباطی شهرهاست. مطالعات حاضر با هدف بررسی و شناخت بستر موضوع افزایش قابلیت پیاده مداری در محور تربیت بوده که با استفاده از تجارب جهانی بوده که ضمن معرفی متودولوژی تحیق، جایگاه عملکردی خیابان تربیت به عنوان عنصر بارز فضای شهری، به طرح دیدگاههای مختلف در ارتباط به چگونگی استفاده از خیابان می پردازد و در این رهگذر ابتدا به تعاریف و مفاهیم و معرفی انواع بافت ها، معرفی و شناخت از فرسودگی، علل و معیارهای آن پرداخته شده است. بافت فرهنگی، تاریخی تربیت را از لحاظ شاخص های کالبدی ارزیابی و تحلیل کرده و به بررسی مشکلات و پتانسیل ها اعم از اقتصادی، عملکردی، کالبدی و ... پرداخته، اهداف را مشخص کرده و به راهبردهایی جهت حل مسیله پرداخته شده است.

Keywords:

بافت تاریخی , شاخصهای کالبدی , بازآفرینی , پیاده مداری و شاخص های آن , محدوده تربیت تبریز