تبیین نقش هنر در حفظ محیط زیست با تکیه بر آراء هایدگر

هدف اصلی این جستار تبیین راه حلی جهت بحران محیط زیست است که در پرتو هستی شناسی هایدگر، پدیدارشناسی تکنولوژی او و نیز اندیشه های وی در باب هنر به دست می آید. هایدگر که در هستی و زمان به ارتباط دو سویه ی انسان و عالمش می پردازد و معتقد است که هیچکدام بدون دیگری معنا نمی یابند، در رساله ی پرسش از تکنولوژی رابطه ی انسان و عالم در زمانه ی تکنولوژی های مدرن را تیره و تار می شمارد، آن چنان که نگاه انسان به عالم را صرفا نگاهی مادی و ابزارگرا می داند. هایدگر همچنین راه برون رفت از این بحران را هنری می داند که متعلق به میراث، سنت و تاریخ یک قوم است و آن را هنر بزرگ می نامدش. اکنون، و با توجه به بحران روزافزون از دست رفتن محیط زیست انسان، این پرسش مطرح می شود که چگونه هنری که هایدگر جهت بازیابی نسبت های درست و اصیل انسان با عالم، بار سنگیی را بر دوش آن می گذارد، در دوران معاصر می تواند این نقش را ایفا می کند همانطور که هایدگر بیان می کند، هنرهای زیبا در دوران مدرن، نمی توانند جایگزین هنر بزرگی باشند که قرار است نقش منجی انسان را بازی کند. بنابر فرضیه ی این پژوهش و با تعمیم آراء هایدگر به بحران امروزی محیط زیست، نمی توان به کارا بودن هنر معاصر در حوزه ی حفظ محیط زیست چندان امیدوار بود، مگر آن که هنر بزرگ زاده شود. بدین ترتیب در این جستار، پس از شرحی مختصر در باب هستی-شناسی هایدگر، آراء او در مورد تکنولوژی عنوان می شود و سپس با بیان مفهوم هنر بزرگ نزد هایدگر، نقش هنر معاصر در حفظ محیط زیست ارزیابی می شود. همچنین لازم به ذکر است که نگارش این جستار، که پژوهشی بنیادی است، بر پایه ی استفاده از منابع کتابخانه ای و روش توصیفی و تحلیلی، که خود به محتوای کیفی می پردازد، و به شیوه ی فلسفی بالاخص پدیدارشناسی تکنولوژی هایدگر است، انجام یافت.

Keywords:

هایدگر , تکنولوژی , هنر بزرگ , قوم , محیط زیست