معماری و توانمند سازی معلولین در راستای بهبود جایگاه اجتماعی

ایجاد فضاهای عمومی مناسب پاسخگوی نیاز به برقراری روابط اجتماعی است. فضاهایی که از نظر روانی- عاطفی فعال بوده امکان گذران اوقات فراغت و ارتباطات چهره به چهره انسانی در درون اجتماع شهری را فراهم می آورد. همه افراد معلول از میزان بالای شیوع فقر و عدم دسترسی به فرصت های برابر اجتماعی و اقتصادی و بالتبع آن نامناسب بودن فضاهای شهری رنج می برند. تلاش برای کاهش فقر معلولان از طریق بهبود قابلیت دسترسی با تمرکز بر روی مناسب سازی فضاهای عمومی شهری بویژه ترافیک و حمل و نقل عمومی شهری امکان پذیر می باشد. بنابراین، نیازهای اساسی معلولان و جانبازان از جمله تحریک، دسترسی به فضاهای شهری و نیازهای حسی و حرکتی آنان نباید در فضاهای شهری نادیده گرفته شوند . در حال حاضر به دلیل تعداد قابل توجه جانبازان و معلولین جسمی، مناسب سازی فضاهای خصوصی و عمومی موجود و معرفی استانداردهای طراحی این فضاها برای دسترسی راحت و مشارکت این قشر از شهروندان در جامعه بسیار پراهمیت بوده و غیرقابل چشم پوشی می باشد. معماران در توصیف مکان های جمعی موفق، علاوه بر عوامل محیط فیزیکی مانند مکان های نشستن، تغذیه، سرپناه، مردم و فعالیت ها، به برداشت ذهنی مخاطب از محیط نیز توجه می کنند. یال گل بر ضرورت طراحی فضاهای جمعی برای مردم و تعاملات اجتماعی تاکید می کند. برای رسیدن به فضاهای عمومی و عبوری برای همه افراد به ویژه ناتوانان حرکتی ابتدا باید تمامی موانعی که باعث اختلال حرکتی معلولین می شوند را حذف کرده و بعد از آن به مناسب سازی فضاها برای قابل دسترس شدنشان پرداخت. معیار حرکت معلولین در یک منطقه، متناسب بودن محیط اطراف با نیازهای حرکتی و قابل استفاده بودن آن برای این افراد است.

Keywords:

معلولین جسمی حرکتی , فضاهای شهری , تعاملات اجتماعی , معماری