تاثیر صلبیت پی در طراحی قاب های بتنی تحت اثر اندرکنش خاک و سازه
Publish Year: 1396
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: Persian
View: 607
This Paper With 17 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
SECM02_281
تاریخ نمایه سازی: 30 شهریور 1397
Abstract:
در مطالعه حاضر باز توزیع نیرویی که به علت تاثیرات پدیده اندرکنش اتفاق می افتد، در ساختمان های بتنی سه بعدی منظم 4، 8، 12، 16 و 20 طبقه ( با و بدون دیوار برشی ) دارای سه ضخامت مختلف پی ( ضخامت اولیه پی، کاهش 10 درصد ضخامت پی، کاهش 20 درصد ضخامت پی ) در حالت های با و بدون شبیه سازی اثر اندرکنش خاک و سازه با استفاده از مدل فنر وینکلر مورد بررسی قرار گرفت و میزان این تاثیرات در ساختمان های مذکور ارزیابی شد؛ به عبارتی اعتبار روش های متعارف تحلیل و طراحی ساختمان در کشور سنجیده شد و تاثیر لحاظ نمودن اندرکنش خاک و سازه در طراحی سازه ای فونداسیون ارزیابی گردید. با توجه مقادیر تغییرمکان نسبی و بیشینه نیروی برشی ایجاد شده در طبقات برای مدل های ساختمان 4، 8، 12، 16 و 20 طبقه ی مورد بررسی در حالت های مختلف می توان به این نتیجه دست یافت هنگامی که در شبیه سازی مدل های ساختمان های بتن مسلح، اندرکنش و شرایط تکیه گاهی سازه در محل پی به صورت صلب در نظر گرفته می شود، مقادیر تغییر مکان ها و نیروهای برشی ایجاد شده در مقایسه با شرایط انعطاف پذیر تفاوت قابل ملاحظه ای دارند؛ بطوری که به عنوان مثال نسبت بیشینه نیروی برشی ایجاد شده ساختمان 4 طبقه در حالت های با شرایط تکیه گاهی انعطاف پذیر به مقادیر متناظر با شرایط تکیه گاهی گیردار برای ساختمان های با ضخامت پی 0/70 متر، 0/63 متر و 0/56 متر به ترتیب 1/136، 1/206 و 1/27 برابر شده است. از این رو و با توجه به نتایج و خروجی های حاصل شده می توان بیان نمود که در نظر گرفتن میزان صلبیت پی در طراحی بهینه قاب های بتنی تحت اثر اندرکنش خاک و سازه نقش تاثیر گذاری بر پاسخ سازه دارد و با توجه اینکه انعطاف پذیر بودن محل اتصال سازه برروی پی، یک موضوع کاملا مشخص و بدیهی می باشد، می بایست در تحلیل و طراحی سازه ها مورد توجه ی ویژه ای قرار گیرد تا بدین ترتیب، ضمن شبیه سازی رفتار واقعی تری از سازه، از آسیب های جانی و مالی ناشی اعمال بارهای زلزله و اثرات اندرکنش بین خاک و سازه جلوگیری نمود.
Keywords:
Authors
محمدجواد میرزایی ابراهیم دهی
دانشجوی دکترای مهندسی عمران سازه، واحد اراک، دانشگاه آزاد اسلامی، اراک، ایران
حسین معز
استادیار گروه مهندسی عمران، واحد رشت، دانشگاه آزاد اسلامی، رشت، ایران