مقررات و استانداردهای زیست محیطی در مورد استفاده مجدد و دفع لجن فاضلاب در زمین

در دهه اخیر با محدودیت هایی قانونی که در مورد روشهای سوزاندن لجن و دفن آن در اراضی و اقیانوسها بوجود آمده است روش کاربرد لجن در زمین بطور گسترده ای مورد توجه قرار گرفته است. در روش کاربرد لجن در زمین، لجن تثبیت شده فاضلاب شهری در مکانهایی، نظیر زمین کشاورزی، اراضی جنگلی، اماکن تفریحی، چمن و ... بکار گرفته می شود. بعبارت دیگر متخصصین و مهندسین محیط زیست به منظور رهایی از مشکل لجن تولید شده در تصفیه خانه های فاضلاب دو ایده کلی استفاده مجدد و دفع نهایی را پیش رو دارند. در روش استفاده مجدد از حجم زیاد آب و خصوصیات کودی لجن پس از تصفیه و بی خطر سازی برای آبیاری، کوددهی و اصلاح خاک استفاده می گردد. اگر چه لجن فاضلاب دارای مواد و مغذی گیاهی مفید بوده و می تواند باعث اصلاح و بهبود خاک گردد، اما ممکن است حاوی باکتریها، ویروسها، پروتوزئرها، پارازیت ها، فلزات سنگین و ترکیبات آلی سمی نظیر PCBs و ... باشند که کاربرد این لجن ها می تواندب طور بالقوه ای برای خود محصولات، حیوانات و انسانها خطرناک باشند. در همین راستا EPA مقرراتی را تحت عنوان آیی نامه 40CFR بخش 503 از نظر محدودیت های فلزات سنگین، ترکیبات آلی سمی و پاتوژن ها تنظیم نموده است. هدف از این مقاله ارائه جدیدترین استاندارد های زیست محیطی جهت استفاده مجدد از لجن در زمین و محدودیت هایی است که با توجه به نوع محصول و زمان برداشت در نظر گرفته شده است.