تاثیر آموزش مهارت های اسب سواری بر تعاملات اجتماعی کودکان دارای اختلالات طیف اوتیسم

هدف از پژوهش حاضر، تعیین تاثیر آموزش مهارت های اسب سواری بر تعاملات اجتماعی کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم می باشد. شرکت کنندگان 25 نفر از کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم در رده سنی پنج تا 16 سال بودند که پس از یکسان سازی با توجه به متغیرهای سن، جنسیت و میزان اختلال در نشانگان اوتیسم، در دو گروه تجربی n=11 و کنترل n=14 قرار گرفتند. هر شرکت کننده در گروه تجربی به طور انفرادی توسط یک مربی به مدت هشت هفته (چهار روز در هفته) تحت تمرین اسب سواری قرار گرفت. تغییرات در شدت اختلال در تعاملات اجتماعی از طریق مقیاس رتبه بندی اوتیسم گیلیام (ویرایش دوم) در پیش آزمون و دو روز پس از اتمام مرحله آموزشی در پس آزمون مورد اندازه گیری قرار گرفت. برای تحلیل داده ها از آزمون های آماری تحلیل واریانس مختلط دو عاملی و آزمون های تعقیبی مربوطه استفاده شد. نتایج نشان داد که آموزش مهارت های اسب سواری منجر به کاهش معنادار در شدت بروز اختلالات در تعاملات اجتماعی در گروه تجربی شده است. با این حال، افراد شرکت کننده در گروه کنترل، تغییر معناداری در این نشانگان اوتیسم در طول دوره آزمایشی نشان ندادند. یافته های پژوهش حاضر مشخص ساخت که مداخله آموزش مهارت های اسب سواری منجر به بهبود تعاملات اجتماعی کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم می شود.

Keywords:

اختلال طیف اوتیسم , تعاملات اجتماعی , اسب سواری