این غزل گریه ها که می بینی (نگاهى به جریان هاى شعر آیینى پس از انقلاب)

این مقاله، شعر آیینى را چنان که میان شعراى معاصر مرسوم است به مدایح و مراثىخاندان وحى مختص مى داند و توحیدی ه ها، مناجات ها و ... از موضوع این نوشتار خارجند.براساس پژوهش انجام شده، شعر آیینى فارسى که سابق ه اى به قدمت شعر فارسى دارد، درسال هاى پس از پیروزى انقلاب اسلامى روندى رو به رشد داشته است. شعر آیینى تا پیش ازدوران مورد بررسى، غالبا به مضامین عاشورایى محدود بود و کم تر به دیگر مضامین آیینىمى پرداخت؛ اما در دوران مورد بررسى که سالهاى 1357 تا 1390 ش را در برمى گیرد -درمورد چهره هاى آیینى مختلف شعر سروده شد و شاعران آیینى سرا فصول جداگانه اى بههریک از معصومان و چهره هاى آیینى شیعى اختصاص دادند. در دهه سوم مورد بررسى،گونه اى از آیینى سرایى با رویکرد عرفانى شکل گرفت که مورد استقبال گسترده مخاطبانقرار گرفت. جریان دیگرى که در سال هاى پایانى دوران مورد بررسى در اشعار آیینى دیدهشده، بهره گیرى از طنز است که به صورت چشم گیرى در حال گسترش است. گونه زبانىاخیر شاید به دلیل بى سابقه یا کم سابقه بودن آن، مورد توجه و علاقه بخش قابل توجهىاز مخاطبان قرارگرفته است.

Keywords:

شعر آیینى , شعر معاصر ایران , شاعران آیینى , شعر آیینى دوره انقلاب اسلامى