بهینه یابی الگوی کشت در تطابق با خشکسالی های ادواری، با شرط حفظ پایداری منابع آب

ماهیت خشک و نیمه خشک اقلیم ایران، توزیع نامناسب زمانی و مکانی بارندگی، کم آبی را از خصوصیات لاینفک این کشور نموده است. ایران با 8 میلیون اراضی آبی که به انواع محصولات زراعی و باغی اختصاص دارد، پنجمین کشور جهان از لحاظ وسعت اراضی فاریاب می باشد. به طوری که 90% محصولات کشاورزی از اراضی فاریاب تولید می گردد. آمار و ارقام حاکی از محدودیت پتانسیل منابع آبی برای کشوری با چنین شرایط زراعی است. تا بدین جا نیز، فراتر از حد تجدید پذیری منابع آب پیش رفته ایم و استحصال بیشتر از منابع محدود، یعنی صرف هزینه سرمایه گذاری برای واحد آب بیشتر از دید مطالعات اقتصادی و زیست محیطی، جز در شرایط خاص مردود است. یکی از فاکتورهای تعیین کننده در برآورد آب مورد نیاز مزارع، الگو و ترکیب کشت آنها می باشد. بهینه سازی تابع تولید بر اساس قیود اصلی عوامل و فاکتورهای وابسته، متضمن پایداری تولید و منابع آب به صورت توأمان خواهد بود. آنچه که از منابع و مراجع در خصوص تعیین نیاز آبی محصولات به دست می آید، می بایست با قید محدودیت منابع آب بالانس گردیده و شکل بهینه ترکیب الگوی کشت استخراج شود. در این مقاله سعی شده است تا با اعمال قیود اصلی محدود کننده در یک مطالعه موردی در قزوین، ترکیبی از کشت که منجر به پایداری منابع آبی و همچنین سود حداکثر در سه حالت نرمال و درجات خشکسالی 10% و 20% گردد، به دست آید.

Keywords:

الگوی کشت بهینه , حفاظت و توسعه پایدار منابع آب , خشکسالی , تابع تولید حداکثر