حکمرانی و سیاستگذاری یکپارچه در زنجیره تامین مالی دانش بنیان

ارتباط صنعت و دانشگاه همواره یکی از مسایل کلیدی در حوزه حکمرانی و سیاستگذاری پژوهش و فناوری در کشور بوده است. کارا نمودن دانشگاه یکی از اهداف اصلی ارتباط مستمر صنعت و دانشگاه می باشد. ارتباط صنعت و دانشگاه وابسته به مولفه های متعددی است که هر کدام به نحوی این رابطه اثر دارند. یکی از مولفه های حکمرانی و سیاستگذاری مناسب جهت توسعه ارتباط صنعت و دانشگاه، سیاستگذاری مناسب در حلقه های زنجیره تامین مالی می باشد. در تمامی تعاملات اقتصادی و کاری میان صنعت و دانشگاه، وجود نظام های مالی کارا موجب حرکت صحیح و پایدار می گردد. در رابطه صنعت و دانشگاه سه مجموعه شرکت های صنعتی و تولیدی(مانند شرکت های بزرگ صنعتی، هلدینگ ها و شرکت های تولیدی مستقر در شهرک های صنعتی)، نهادهای دانشگاهی(مانند بخش های پژوهشی و فناوری دانشگاه، شرکت های دانش بنیان و شرکت های فناور منشعب از دانشگاه) و نهادهای میانجی با هم همکاری و تعامل می کنند. نهادهای تامین مالی جزا نهادهای میانجی قلمداد می شوند(نقی زاده، 1396). نهادهایی چون نهادهای ضمانت و بیمه، کارگزاری، توانمندسازی از جمله نهادهای میانجی می باشند. همانگونه که بیان شد یکی از مهمترین نهادهای میانجی در شکل گیری رابطه صنعت و دانشگاه، نهادهای تامین مالی می باشند. حال سوال اصلی این است که حکمرانی و سیاستگذاری مناسب در زنجیره های تامین مالی دانش بنیان جهت توسعه روابط صنعت و دانشگاه چه باید باشد . پاسخ به این سوال در تخصیص مناسب منابع مالی و توازن در تخصیص منابع در حلقه های مختلف زنجیره تامین مالی از کلیدهای اساسی سیاستگذاری و حکمرانی مناسب علم، فناوری و نوآوری می باشد.

Keywords:

ارتباط صنعت و دانشگاه , تامین مالی , دانش بنیان