رابطه عوامل استرس شغلی با خود کارآمدی و سلامت عمومی پرستاران و ماماها در بیمارستان بعثت سنندج

مقدمه: استرس شغلی، از جمله در مشاغل حوزه علوم پزشکی با رضایت شغلی و عملکرد فرد رابطه دارد و یکی از مولفه های موثر بر سلامت و ایمنی به شمار میرود. بنابراین، مطالعه حاضر با هدف تعیین رابطه عوامل استرس شغلی با خودکارآمدی و سلامت عمومی پرستاران و ماماهای بیمارستان بعثت انجام شد. روش: این مطالعه توصیفی – تحلیلی و از نوع مقطعی است که 176 نفر از کارکنان پرستاری و مامایی شاغل در بیمارستان بعثت شهر سنندج را با کمک سرشماری در سال 93 مورد بررسی قرار داد. گردآوری داده ها با استفاده از پرسشنامه اطلاعات دموگرافیک و پرسشنامه هایاستاندارد سلامت عمومی (GHQ) و استرس شغلی بیمارستانی (HSS) و خودکارآمدی عمومی شرر انجام شد. در نهایت، داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 18 و آمار توصیفی و آزمون های آماری t-test، آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون همبستگی پیرسون تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: میزان استرس شغلی در افراد مورد مطالعه بالاتر از حد متوسط بود ( میانگین 101/8 از 175 نمره). بین استرس شغلی با جنس، تاهل، نوبت کاری، سطح تحصیلات و نوع استخدام ارتباط معنی دار وجود نداشت؛ اما با نوع شغل دارای ارتباط معنی دار آماری بود (P<0/05). در این مطالعه، میانگین سطوح سلامت عمومی و خودکارآمدی به ترتیب 24/9 و 39/9 بود. بین استرس شغلی با سلامت عمومی ارتباط معنی دار و بین استرس شغلی با سلامت عمومی (p=0.001 و p=0.42)، استرس شغلی با خودکارآمدی (p=0.001 و r=0.26) و سلامت عمومی با خودکارآمدی همبستگی مثبت وجود داشت (p=0.001 و r=0.48). نتیجه گیری: استرس شغلی می تواند باعث بروز اختلالات روانی و کاهش سطح خودکارآمدی پرستاران و ماماها شود. پرستاران و ماماها بطور میانگین از نظر سلامت عمومی در حد بالاتر از نقطه بحرانی قرار داشتند و خودکارآمدی آنها بیشتر از حد متوسط بود. برنامه های مداخله ای جهت پیشگیری از استرس شغلی و بروز اختلالات در وضعیت سلامت عمومی در پرستاران و ماماها می تواند بر کاهش فشارکاری، نوبت های کاری طولانی و خطر عوامل بیولوژیکی و عوامل فیزیکی متمرکز گردد.

Keywords:

پرستار , ماما , استرس شغلی , سلامت عمومی , خودکارآمدی