رابطه خود ارزشمندی و سبک های ارتباطی با سازگاری زناشویی در زنان

مقدمه: سازگاری زناشویی در مطالعه ی ارتباطات خانوادگی و زناشویی جایگاه برجسته ای را به خود اختصاص داده است. پژوهش های گوناگون عواملی ازقبیل ویژگی های شخصی و مهارت های ارتباطی را در کیفیت سازگاری زناشویی دخیل می دانند. هدف: هدف اصلی پژوهش حاضر رابطه ی خودارزشمندی و سبک های ارتباطی با سازگاری زناشویی در زنان بود. روش: مطالعه ی حاضر از نوع همبستگی است و نمونه ی پژوهش 148 نفر (زن متاهل) از والدین فرزندانی که در مراکز مهد کودک و پیش دبستانی شهرستان قروه در سال 1394 بودند. این نمونه به شیوه ی نمونه گیری خوشه ای انتخاب شدند. در این مطالعه از سه مقیاس سازگاری زناشویی اسپانیر،( 1976 )، پرسشنامه خود ارزشمندی ( کروکرولف، 2003 ) و پرسشنامهی سبک های ارتباطی( کریستنسن و سالاوی، 1984 ) استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد بین خودارزشمندی به صورت کلی و سازگاری زناشویی ارتباط معناداری وجود ندارد؛ اما بین بعد بیرونی خودارزشمندی ( صلاحیت و شایستگی علمی، رقابت و سبقت جویی، ظاهر و تایید دیگران) با سازگاری زناشویی رابطه ی معنادار و منفی وجود دارد. همچنین نتایج نشان داد بین سبک های ارتباطی و سازگاری زناشویی رابطه ی معنادار وجود دارد. به این صورت که بین نمرات سبک سازنده ی متقابل و سازگاری زناشویی رابطه ی معنی دار و مثبتی وجود دارد و بین سبک اجتنابی و سبک توقع /کناره گیری با سازگاری زناشویی رابطه ی معنی دار و معکوس وجود دارد. نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر نشان داد بعد بیرونی خودارزشمندی بر سازگاری زناشویی اثر منفی دارد. همچنین سبک های ارتباطی (سازنده ی متقابل) زنان به طور مستقیم بر سازگاری زناشویی اثر مثبت دارد و پیش بینی کننده ی سازگاری زناشویی بود. سبک اجتنابی و سبک توقع/کنارهگیری بر سازگاری زناشویی اثر منفی دارد. مشاوران خانواده می توانند آموزش سبک ارتباطی سازندهی متقابل و تقلیل اثر بعد بیرونی خودارزشمندی بر سازگاری زناشویی را آماج مداخلات درمانی خویش قرار دهند.

Keywords:

خودارزشمندی , سبک های ارتباطی , سازگاری زناشویی , زنان