نقش محیط های آبی در افزایش یا کاهش برخی گازهای گلخانه ای طی شرایط تغییر اقلیم

تغییر اقلیم یعنی هر تغییر مشخص در الگوهای موردانتظار برای وضعیت آب و هوایی، که در طولانی مدت در یک منطقه خاص یا کل اقلیم جهانی، رخ بدهد. محیط های آبی منابع مهمی از گازهای گلخانه ای از قبیل متان و دی اکسید کربن می باشند. نتایج تحقیقی در 40 دریاچه آلاسکا مشخص گردید که با افزایش درجه حرارت زمین ناشی از تغییر اقلیم، میزان آزاد شدن گاز متان از این دریاچه ها دوبرابر از تولید گاز دی اکسید کربن بوده است. گازهای هیدراته که در بستر دریای خزر گردآمده اند، به مرور زمان می تواند در جو آزاد شده و با عملکردی گلخانه ای در گرمایش جهانی کره زمین موثر باشند. در اثر سناریوهای مختلف گرمایش جهانی انتظار می رود که حجم قابل توجهی از گاز متان معادل 369 تا 984 هزار میلیارد متر مکعب از دریای خزر به جو رها شود. از دیگر رویدادها در محیط های آبی در ارتباط با تغییرات اقلیمی، ورود گونه های مهاجم و نشست گونه های بایوفولینگ بر سطوح مختلف نظیر بدنه قایق ها و کشتی ها است. این رسوبات به دلیل ایجاد زبری، موجب ایجاد مقاومت اصطکاکی بالا می شود که خود باعث افزایش وزن کشتی و به دنبال آن کاهش سرعت کشتی و در نهایت افزایش ترکیبات مضر و گازهای گلخانه ای به خصوص دی اکسید کربن در محیط می شود. حضور ماهی در مزارع برنج (کشت توام مزارع برنج و ماهی) سبب افزایش آزاد شدن گاز متان از رسوبات می شود که علت آن را می توان جابجا شدن رسوبات به دلیل حرکت ماهی و آزاد شدن گازهای محبوس دانست. استفاده از فضای باز در تصفیه فاضلاب ها نیز سبب تولید میزان زیادی گازهای متان و نیتروزاکساید می شود که با اقدام اصلاحی استفاده از آبگیر و یا تالاب برای تصفیه فاضلاب گاز کمتری تولید می شود. بنابراین ه دف از این تحقیق نقش محیط های آبی و اجزای آنها در افزایش و کاهش برخی گازهای گلخانه ای و نیز کمی سازی نشر و جذب این گازها بر اساس مطالعات پیشین است.

Keywords:

محیط های آبی , گازهای گلخانه ای , تغییر اقلیم