تاثیر شاخص های سرمایه اجتماعی در بهبود مدیریت کلانشهر ها (نمونه موردی؛ بافت فرسوده کوی سجادیه منطقه 5 مشهد)

مدیریت شهری الزاما عمودی و از بالا به پایین مشکلات زیادی را به بار خواهد آورد، که تنها راه رفع ومعضلات ناشی از آن مشارکت هر چه بیشتر آحاد مردم در تصمیم سازی ها و در واقع ارتقاء هر چه بیشتر سرمایه اجتماعی می باشد. هدف این تحقیق، ضمن بسط مفهوم حکمروایی خوب شهری، بررسی تاثیر شاخص های مشارکت اجتماعی بر روی حکمروایی خوب شهری و ارتقا بافت های فرسوده می باشد. این پژوهش از بعد هدف، کاربردی و روش آن نیز اکتشافی-توصیفی است. همچنین برای گردآوری اطلاعات از دو روش کتابخانه ای در زمینه ادبیات، سوابق و موضوع تحقیق و روش میدانی برای جمع آوری اطلاعات جهت آزمون فرضیات بهره گرفته می شود. ابزار اندازه گیری تحقیق، پرسشنامه میباشد. ضمن اینکه دراین تحقیق با استفاده از روشهای آماری واستفاده از نرم افزارهایی همچون اکسل ، SPSS نسبت به تجزیه وتحلیل داده ها ونتایج حاصله اقدام گردیده است. برای سهولت امر نمونه گیری ، از روش نمونه گیری خوشه ای مرحله. ای استفاده شده است. جامعه آماری تحقیق برابر 168000 نفر و حجم نمونه تحقیق نیز برابر با 314 نفر از شهروندان منطقه پنج می باشد. از نتایج تحلیل آماری Tمشخص گردید گه شاخص اولویت دادن نیازهای مردمی در تصویب طرح های شهرداری منطقه5 از شرایط مناسب تری نسبت به سایر شاخص ها برخوردار است. همچنین شاخص های آگاهی مردم از طرح های شهرداری منطقه5 و فراهم نودن فرصت برای مشارکت های عمومی در رتبه های بعدی قرار دارند. همچنین وضعیت مشارکت جو بودن منطقه 5 در ضعیف ترین سطح بین سایر شاخص ها می باشد

Keywords:

حکمروایی خوب شهری , بافت فرسوده , مشارکت اجتماعی , سرمایه اجتماعی